Dit Vlaamse vijftal komt ons bekend voor, en enige internetnaspeuringen leren ons dat dat ook wel mag – we hebben ze aan het prille begin van dit jaar nog aan het werk gezien in deze zelfde Hall Of Fame als support voor de Pool Coldair. Toen hadden ze net hun debuut-EP ´Ohm´ uitgebracht, waar inmiddels de single 'Norway' aan is toegevoegd. De band neemt dus de tijd voor het uitbrengen van haar materiaal, maar daar staat tegenover dat de nummers die ze hebben alle zeer goed uitgewerkt en gearrangeerd zijn en meteen in het geheugen blijven haken. Over het geheel genomen is de band een stuk ingetogener en bedachtzamer (zelfs een cello vindt een plaats in het bandgeluid) dan hoofdact Esben And The Witch, maar de heftige afsluiter 'Volt' met de krachtige vrouwelijke vocalen vormt zeker een goede opmaat voor het hieropvolgende luidere deel van de avond.
Esben And The Witch en The Girl Who Cried Wolf tonen variëteit indiegothicfairyrock in goed gevulde Hall Of Fame
Britten en Belgen verzorgen ideale soundtrack bij donkere novembernacht
Veel mensen lijken het liefst in een eeuwigdurende zomer te leven; wanneer de boomkruinen weer beginnen te kleuren en het ene na het andere blad melancholiek van tak naar grond dwarrelt krimpen hun harten ineen en sluiten ze zich somber op in hun behuizing. Zelf houden we echter wel van de herfst, al was het maar omdat die ons de gelegenheid biedt muziek te (her)ontdekken waar men bij hogere temperaturen nu eenmaal niet zo snel naar grijpt. Zo vormen kilheid en duisternis van deze donderdagavond een sfeervolle achtergrond bij de sombere klanken van Esben And The Witch en The Girl Who Cried Wolf.
THE GIRL WHO CRIED WOLF
ESBEN AND THE WITCH
Mocht je niet geloven dat een klassieke rocktrio-bezetting volstaat om een intense en onheilszwangere sfeer neer te zetten, dan zal Esben And The Witch uit Brighton je snel op andere gedachten brengen. Nog sterker dan bij de vorige band zijn het de indringende vrouwelijke vocalen die hier een doorslaggevende rol spelen, maar het dissonante gitaar- en roffelende drumwerk dragen zeker ook hun steentje bij. De band heeft een tijdje bij Matador gezeten en het moet gezegd, de fatalistische rocksound van het latere werk past goed op dat label. Het zwaartepunt van de set van vanavond ligt uiteraard bij de nieuwe langspeler 'A New Nature', maar ook de 'oude' hit 'Marching Song' komt voorbij. Het in behoorlijke getale aanwezige publiek smaakt het optreden goed, maar juicht toch niet lang genoeg om een toegift af te dwingen – wat onverlet laat dat we met een brede glimlach de zaal kunnen verlaten, in het besef getuige te zijn geweest van een van de betere (indie)rockconcerten binnen de Tilburgse gemeentegrenzen van dit jaar.