Edwyn Collins grijpt schuin achter zich en haalt een mondharmonica tevoorschijn. De klanken die de Schotse zanger uit het apparaat tevoorschijn tovert gaan door merg en been – en niet op een goede manier. Als de nog steeds redelijk lallend pratende Collins vervolgens (in ingestudeerde onderonsjes met zijn gitarist) telkens weer zijn nieuwe cd aanprijst, groeit in de Kleine Zaal van 013 heel even het ongemak. Waar zitten we in godsnaam naar te kijken? 

In de anderhalf uur daarvoor hebben we gadegeslagen hoe Edwyn Collins, de man die in 1994 een bescheiden wereldhit scoorde met het bezwerende A Girl Like You, zich na de dubbele beroerte in 2005 terug heeft geknokt. In de eerste minuten van de film zien we flarden van Collins die begin jaren negentig, op het toppunt van zijn roem, te gast is in de veelbekeken late night show van Conan O’Brien. Dan is er de dubbele klap die het leven van Collins ingrijpend zal veranderen. Het surrealistische eerste halfuur van de documentaire druipt van de (wat voor de hand liggende) symboliek. We zien donkere wolken over het Schotse landschap trekken, een jonge jongen gaat kopje onder en probeert zich naar boven te worstelen. Flarden gebrekkige spraak vormen de soundtrack onder de prachtige beelden van het woeste Schotse landschap. Na dat eerste halfuur verschijnt Collins steeds vaker zelf in beeld: een oude, gehavende man, die in niets doet denken aan het jonge idool uit de jaren tachtig en vroege jaren negentig. Zijn eigen muziek herkent hij aanvankelijk niet. Lopen gaat alleen nog maar met een stok. En ook Collins’ spraak heeft een flinke klap te verwerken gehad. Er zijn maar vier dingen die de zanger nog kan zeggen: ‘yes’, ‘no’, ‘Grace Maxwell’ – de naam van zijn vrouw – en het zinnetje ‘the possibilites are endless’. Dat laatste soms wel 85 keer per dag.