Daarin komt gelukkig snel verandering wanneer Betonfraktion haar eerste noten door de ruimte heeft doen galmen. Het uitdagende uiterlijk van boegbeeld Nick J., die met zijn geschminkte gezicht en schaarse dameskledij de Songfestivalwinna(a)r(es) naar de kroon lijkt te willen steken, oefent met name een moeilijk verklaarbare maar onmiskenbare aantrekkingskracht uit op beschonken pubermannetjes (een effect, dat we ook al eens eerder hebben mogen constateren). Misschien is het de melange van oprechte existentiële angst en melige onderbroekenlol die op jongens in deze leeftijdscategorie in kennelijke staat zo´n indruk weet te maken. Hoe dan ook, naast deze buitelende & woorden uitspuwende sinistere joker komt het muzikale vuurwerk voor rekening van dwarse gitaargymnasiast Frank Crijns en non-conformistisch drummende rockacademiealumna (ze blijken te bestaan) Marzj, die met name in de improvisatiestukken intensief met elkaar interacteren en samen veel lol hebben. Na enkele explosieve nummers wordt het optreden helaas enige tijd onderbroken als gevolg van een afgebroken gitaarkabel, maar de zaal blijkt voldoende opgewarmd om deze onbedoelde pauze zonder morren te doorstaan en geeft ook in het tweede deel van de set luidkeels blijk van haar enthousiasme – zelfs wanneer de microfoon het voor het laatste nummer ook begeeft, waardoor Nick gedwongen wordt het laatste nummer met zijn luidspreker vol te schreeuwen. Een lichtjes door pech geplaagde, maar misschien juist daardoor uiterst memorabele EP-presentatie.