Vrolijk, vrolijker, Isabelle Amé

Zoetsappige folkdeuntjes in de Kleine Zaal van 013

Eline Sips ,

De Kleine Zaal staat vanavond in het teken van de vrolijke vrouw. Een kleinschalig intiem optreden als voorprogramma en opzwepende piratenliedjes als hoofdact. Het contrast is groot, maar het doel is hetzelfde. Zowel Inge van Calkar als Isabelle Amé zien het als taak het publiek te verblijden na een dag vol regen en harde wind.

Inge van Calkar

Inge van Calkar, ondersteund door Frank Fiedler op de contrabas, start de avond in een slechts voor de helft gevulde Kleine Zaal. De Groningse singer-songwriter bracht begin dit jaar haar debuutalbum uit, het perfecte moment dus om deze te promoten. Van Calkar maakt vrolijke, catchy folkmuziek. De nummers hebben soms lichte pop invloeden, zoals het zeer mooi uitgevoerde nummer - met de toepasselijke naam - Amazing. Andere nummers zijn wat meer up-tempo en hierin laat Inge het ruwe rockrandje in haar klankvolle stem horen.

Inge zingt ontspannen, ze lijkt van elk moment te genieten en laat zich niet klein krijgen door technische problemen met het geluid. Helaas wordt haar doorzettingsvermogen niet beloond en blijft de kraak terugkomen. Ook tijdens haar toegift, Let the Stars Shine Above You, klinkt het alsof er iemand vuurwerk afsteekt in de zaal.

Zo eindigt voor Inge haar optreden in 013; ze zingt haar mooiste lied, ‘vuurwerk’ klinkt op de achtergrond en het publiek staat het te bewonderen. Een succesvol voorprogramma dat meteen de stemming van de avond duidelijk maakt.

Isabelle Amé

Isabelle Amé start het optreden met haar vijfkoppige band in de vrolijke sfeer waarin Inge van Calkar het publiek heeft achtergelaten. Misschien start ze zelfs iets té vrolijk, haar nummer We Are Life krijgt het publiek namelijk nog niet direct op gang. Amé geeft echter niet op; met een glimlach die de hele avond niet van haar gezicht verdwijnt, zwierige danspasjes en opgewekte deuntjes wordt men langzaam maar zeker steeds enthousiaster. Een korte banjo solo is de uiteindelijke ijsbreker. Logisch ook, want wie wordt er nu niet opgewekt van een banjo solo?

De avond staat dus in het teken van de feel good gedachte. Dit komt niet alleen door de vreugdevolle melodietjes, Isabelle heeft als doel ervoor te zorgen dat haar publiek zich beter over zichzelf gaat voelen. Ze benadrukt meerdere keren hoe belangrijk het is om “te zijn wie je bent, je littekens te omarmen en risico’s te nemen in het leven”. Om 'de littekens te laten stralen' heeft ze voor iedereen in het publiek haarbandjes gemaakt. Voor sommigen heeft dit misschien een ietwat hoog hippie-gehalte, maar het maakt de mensen in het publiek niets uit; de haarbandjes worden met trots gedragen en een gevoel van vrijheid, gelijkheid en blijheid is niet te missen in de zaal.

Toch heeft de zangeres ook nog een andere muzikale kant. Deze komt mooi tot uiting wanneer ze het nummer Als het golft, van de Dijk, in het Engels covert. De muziek is zwaar en theatraal en staat in scherp contrast met de vrolijke liedjes die eraan voorafgaan. Tijdens haar eigen nummer The Wolves wordt de zaal verlicht door zaklampjes van het publiek, maar er is weinig meer te merken van de eerdere joviale stemming.

Deze stemming keert tegen het einde van het concert wel gewoon weer terug. Tijdens haar Live Forever, een traditioneel folkdeuntje, is de sfeer in de zaal opperbest te noemen, niemand lijkt zich dan ook te storen aan het opvallende Nederlandse accent dat dit Ierse volksliedje met zich meedraagt. Het publiek vraagt om een toegift en krijgt daarom van Amé nog twee nummers met nóg meer vrolijkheid. De meeste mensen verlaten uiteindelijk welgemoed de Kleine Zaal; het optreden van Isabelle Amé was misschien een beetje zoetsappig, maar ze heeft in ieder geval wel haar doel bereikt.
 

 Interesse in een korte video-impressie van de avond? Kijk dan hier