New York death metal domineert tweede dag Deathfest

Malignancy, Skinless, Dehumanized en Suffocation staan garant voor verpletterend einde

Maarten & Wouter de Waal ,

Stond de vrijdag van Neurotic Deathfest vooral in het teken van doodsgerochel uit de oude school, de zaterdag presenteerde naast veteranenbands als Funerus, Brutal Truth en Lock Up ook moderner klinkende acts als Despised Icon en de New Yorkers van Malignancy en Skinless, met staatgenoot Suffocation als vertrouwde afsluiter.

FUNERUS

Dit project van echtpaar John McEntee (Incantation) en zijn vrouw Jill beleeft op Neurotic Deathfest een speciaal moment: Jill heeft vorig jaar een hartaanval gehad, en dit is de eerste keer dat ze weer met hun band op de planken staan. De vrouw lijkt een beetje een pechvogel - gisteren zagen we al dat ze zich moest voortbewegen met behulp van een kruk. Gelukkig blijkt ze vandaag prima op haar benen te kunnen staan, maar begrijpelijkerwijs verroert ze zich verder niet. Ook haar stemgeluid blijkt nog prima in orde, waarbij de diepe grunts die ze tijdens de nummers laat horen een bijna komisch contrast vormen met haar vriendelijke praatjes tussendoor. De muziek zelf laat zich best omschrijven als smerige doomy death metal met een onweerstaanbare groove. Hoewel, onweerstaanbaar: Het publiek laat zich op dit vroege uur nog niet verleiden tot de deathmetalvariant op dansen, maar geeft er in de intervallen blijk van wel degelijk tevreden te zijn over het gebodene, zodat John & Jill toch tevreden het podium kunnen verlaten. Een hartverwarmend begin van Neurotic Deathfest – het blijkt te kunnen. (MdW)

BRUTAL TRUTH

Tegen de tijd dat Dan Lilker met zijn mannen op de Main Stage aantreedt, is het publiek al behoorlijk opgewarmd, en het duurt dan ook niet lang of de ruimte voor het podium wordt in beslag genomen door een meute hossende deathfesters. De immer chagrijnig ogende Lilker nodigt op zichzelf niet echt uit tot publieksparticipatie, maar de ratelende grind doet dat des te meer, en als dat nog niet genoeg is, zorgt de energieke frontman, die met zijn blote voeten, korte broek en karakteristieke cowboyhoed de indruk geeft altijd op vakantie te zijn, wel voor het nodige vuur in het optreden. Een mooie opmaat voor de geheel door New York gedomineerde finale van deze dag, maar wel jammer om te moeten constateren dat dit de laatste keer zal zijn dat we deze band in actie zien (men stopt er immers later dit jaar mee). Toch fijn dat we ze nog een keertje hebben kunnen meepikken. (MdW)

DESPISED ICON

Na de klassieke geluiden van Brutal Truth verplaatsen we ons met het Canadese Despised Icon naar een veel modernere uiting van extreme muziek. Zelf noemt de band de albums 'None So Vile' van Cryptopsy, 'Killing On Adrenaline' van Dying Fetus en bovenal 'Pierced From Within' van het deze dag afsluitende Suffocation als grote inspiratiebronnen, maar om het klankbeeld compleet te krijgen zouden daar zeker ook heel wat hardcoreschijven aan toegevoegd moeten worden. Het resultaat is een zeer energiek deathcore-mengsel, dat onder aanvoering van twee enthousiast in het rond springende vocalisten op het publiek wordt losgelaten. Begrijpelijkerwijs voelt vooral het bepette deel daarvan zich aangesproken om in beweging te komen, waardoor zich voor het hoofdpodium het voor dit festival vrij zeldzame schouwspel van wild met de ledematen slingerende 'corefanaten' ontvouwt. Een interessante muzikale en subculturele excursie. (WdW)

LOCK UP

Het befaamde grindkwartet Lock Up mag de bezoekers in de grote zaal vervolgens verlossen van hun 'after-dinner-dip', iets wat aanvankelijk slechts matig schijnt te lukken. Allengs komt er echter meer roering in de zaal, waarbij de bepaald lijvige frontman van Brutal Truth er zelfs in slaagt zich door het publiek te laten optillen. Op de planken speelt de band trouwens ook een rol, want Dan Lilker neemt voor een enkel nummer de bas over van woest ragbeest Shane Embury (de Charles Mingus van de grindcore). Terecht dat deze band uiteindelijk de handen, voeten en diverse andere lichaamsdelen op elkaar krijgt, want hoewel kolossaal drummonster Nicholas Barker niet helemaal tevreden lijkt te zijn over zijn kit, zijn er weinig combo's die zo'n strakke en intens gecomprimeerde grindset kunnen neerzetten als deze. (WdW)

MALIGNANCY

De eerste band van het afsluitende New Yorkse vierluik is voor ons een volslagen onbekende, maar een act die vergeleken wordt met Cryptopsy en Wormed, willen we live zeker een kans geven. Het speltechnische niveau ligt, zoals we op basis van deze referenties hadden kunnen verwachten, inderdaad hoog, en de tempowisselingen en jazzy bas- en gitaarloopjes zijn dan ook niet van de lucht. Thematisch tapt men echter uit een iets ander vaatje dan de voorgaande bands: Hier geen metafysische beschouwingen over het kwaad of dystopische visioenen van een high-tech toekomst, maar veeleer veel met medisch jargon ingeklede poep-en-plas-humor met bijbehorende vuile grunts. Dat geeft ook een andere, eerder olijk burleske sfeer aan dit optreden, die zeker nog versterkt wordt door de gevatte praatjes van de frontman (die ons trouwens onweerstaanbaar deed denken aan de voorman van Immolation, zonder dat we precies zouden kunnen zeggen waarom – de enige formele overeenkomst die we konden bespeuren is dat ze beiden uit dezelfde voorstad afkomstig zijn). Wat ons betreft het lolligste optreden van de dag. (MdW)

SKINLESS

De mannen van Skinless tappen uit een iets minder gecompliceerd vaatje dan Malignancy, maar weten met hun aansprekende en zeer enerverende brute deathmetalliederen de talrijke aanwezigen voor het hoofdpodium meteen voor zich te winnen. Terwijl de frontman fluks over het hoofdpodium stuitert, zetten de instrumentalisten een strak gemetselde, loodzware muur van geluid neer die alles verplettert wat op zijn weg ligt. Dat de band de gelukkige bezitter is van een behoorlijk ziek gevoel voor humor, blijkt niet alleen uit de opmerkingen die de vocalist tussen de stukken door maakt, maar ook uit de introfragmenten bij de nummers, waarin we onder andere kennismaken met een dame zonder benen, die functioneert als een soortement van levende draaischijf op het geslacht van de verteller. Dolletjes. (WdW)

DEHUMANIZED

Voordat Suffocation in de grote zaal mag aantreden, wordt de kleine nog even vakkundig bewerkt door de gasten van Dehumanized, die vooral blijken te excelleren in het neerzetten van een uiterst pakkende deathmetalgroove. Het prima geoliede ensemble is duidelijk blij zijn Europese tour op deze plek te kunnen afsluiten, omringd door New Yorkse collega's en voor een aanzienlijke internationale fanschare die alle inspanningen merkbaar op waarde weet te schatten. Aan het slot van de set worden we zelfs nog getrakteerd op een zeldzame solo van de enige gitarist van de groep, terwijl een enkele vrouwelijke aanwezige besluit zich met feilloos gevoel voor theater achterwaarts in het publiek te werpen. Een geslaagd einde van dit continentale avontuur. (WdW)

SUFFOCATION

Een geheid succesvolle headliner is natuurlijk deathmetalmachine Suffocation, die twee jaar terug ook al op dit festival te bewonderen was (eerder op de avond noemde Skinless-voorman Sherwood Webber het zelfs de hardste death metalband van de wereld, hoewel hij even later opmerkte dat Bolt Thrower ook een goede kandidaat was voor deze titel). Het verse album 'Pinnacle Of Bedlam' laat horen dat ze het schrijven van beklijvende deathmetalanthems nog steeds niet verleerd zijn, en uiteraard komen hier de nodige nummers van voorbij, hoewel het oude werk ook zeker niet vergeten wordt. Het is altijd moeilijk aan te wijzen, waarom een band precies boven andere goed musicerende bands uitsteekt, maar een deel van het geheim ligt in dit geval misschien in de meer evenwaardige rol van de verschillende instrumenten binnen de band, waar bij de meeste bands in dit genre de drums zonder meer de meest interessante partijen hebben.

Eigenlijk doet het er ook weinig toe – de nummers zijn simpelweg ijzersterk, en dat is wat telt. Voor deze gelegenheid heeft men vocalist Frank 'My Friends' Mullen (ook wel 'Frank Tank' genoemd, vanwege zijn neiging tot forse alcoholconsumptie), die het laatste jaar veelal andere verplichtingen had, weer weten op te trommelen. Dat is natuurlijk altijd mooi, hoewel zijn podiumpresentatie je wel maar net moet liggen. De vorige keer vonden we zijn bij tijd en wijle oeverloze gezwam tussen de nummers door wel geinig, maar de eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat zijn geleuter ons deze keer nogal op de zenuwen werkt, ook al omdat het de vaart nogal uit het optreden haalt. Nu goed, smaken verschillen, en gelukkig blijft er nog genoeg tijd over om wat pareltjes uit de bandhistorie de revue te laten passeren. Zelfs een toegift blijkt er nog in te zitten, maar dat heeft niet iedereen door, waardoor de band tenslotte voor een halflege zaal speelt – wat de mensen vooraan overigens niet belet er nog één keer stevig tegenaan te gaan. De meer melig gestemden kunnen dan nog hun heil zoeken bij de pleeduikers van Gutalax in de Kleine Zaal, maar wij houden het voor gezien, met het prettige vooruitzicht van nog een Deathfestdag in het achterhoofd. (MdW)