De avond start met een soloperformance van Mauson onder de artiestennaam Occupied Head. Het hoofd van de muzikant blijkt getuige het voornamelijk elektronische, met wat repetitieve bastonen en Engelstalige vocalen opgesierde optreden vooral bezet te zijn door schimmige, sterk naar de jaren tachtig refererende klanken alsmede veelal kleurige geestverruimende beelden, die over de volle breedte van de achterwand geprojecteerd worden. De kalme, maar indringende set geeft over het geheel genomen de indruk of je in een kraakkrocht van drie decennia geleden beland bent: een aangename retrowaas die overigens over deze hele bijeenkomst hangt. De fotograaf van dienst duidt deze sfeer pakkend aan met de term “trve eighties”, een omschrijving waarbij we ons alleen maar kunnen aansluiten. Een stemmig begin van deze eerste Gifgrondsamenkomst van 2014.
Zevenendertigste editie Gifgrond in teken van Duitse dada en wave
Dieter Mauson en Stefan Heinze bespelen publiek zowel solo als in duo
Terwijl de Berlijnse DJ Oscar Der Winzige de avond aan elkaar lijmde met zijn ongehoorde elektronische collages, begeleid door de immer komische en vreemde Gifgrondanimaties, verzorgden oosterburen Stefan Heinze en Dieter Mauson afgelopen zaterdag drie sets, die de aanwezigen op het Gifdomein transporteerden naar de ondergrondse zijde van de jaren tachtig.
OCCUPIED HEAD
NOSTALGIE ÉTERNELLE
Dat nostalgie niet aan tijd gebonden is, wordt ons vervolgens nogmaals adequaat ingepeperd door dezelfde Mauson, nu in samenwerking met Stefan Heinze. Dat deze laatste figuur een waarachtig podiumbeest is, werd al duidelijk tijdens de Gifgrondeditie van eind vorig jaar, toen hij met zijn andere duo-act Toka Luegenvater de show stal als over de grond roffelend menselijk insect. Met de ingetogen Mauson aan zijn zijde pakt hij het echter wat rustiger aan, hoewel hij het ook hier niet kan laten met enige regelmaat door de zaal rond te springen. Qua klank begeeft het tweetal zich in lo-fi new wave wateren, inclusief spaarzaam, maar effectief gebruikte keyboards en een geïsoleerd midden in de zaal opgesteld bekken dat zo nu en dan een slag mag incasseren. De kleurrijke films maken overigens ook tijdens deze performance hun opwachting, maar worden ditmaal opgeluisterd door een ietwat dansbaarder geluid. Al met al een prettig muzikaal weerzien.
INOX KAPELL
Tenslotte mag Heinze zich ook nog even alleen uitleven als Inox Kapell – en dat laat deze geboren zottenkop zich geen twee keer zeggen. Na haastig kennisgemaakt te hebben met alle bezoekers, begint hij al prevelend en door de ruimte stuiterend in hoog tempo een hele reeks stifttekeningen op onderzetters te maken (een activiteit die hij overigens 'schilderen' noemt): enige tientallen producten van deze nijverheid hangen overigens ook al sinds het begin van de avond naast de bar. Vervolgens begint hij druk met wat meegenomen speelgoed te rommelen en toetert een tijdje op een plastic trompetje dat hem bijzonder schijnt te bevallen. Af en toe zet hij wat elektronisch achtergrondgeluid op en herhaalt hij gedurig treffende kreten als 'Die Welt ohne Punk wird krank' of 'Brot und Spiele umgeben uns'. Tenslotte komt ook zijn insectenhelm weer om de hoek kijken, waarmee hij ditmaal geen bij of wesp, edoch een mier uitbeeldt, die zijns inziens vanuit kosmisch perspectief een goed beeld van de mens vormt (de 'voelsprieten' blijken overigens ook heel geschikt om een bekken mee te bewerken). Het resultaat is welbeschouwd meer een hyperactieve performance-act dan een concert, maar als zodanig zeker een geslaagd voorbeeld van dada in de eenentwintigste eeuw. Aldus wordt deze in Duitse sferen gedrenkte Gifgrondeditie van een memorabel energiek slot voorzien. [Liefhebbers kunnen de derde mei overigens alvast in hun agenda zetten, want dan is de volgende.]