TEMKO presenteert zijn studieuze 'mixed minimal chamber metal' in Paradox

Aart Strootman toont zich zeer kalme bandleider

Maarten de Waal ,

Paradox kent een lange traditie waar het gaat om het stimuleren van lokale talenten, en in dat kader staat deze woendagavond een groep muzikanten op het podium die, ondanks haar jeugdige leeftijd, haar sporen reeds ruimschoots verdiend heeft – niet in de laatste plaats door optredens op precies deze plek. Een groep bovendien, die haar muziek zo intrigerend omschrijft, dat onze nieuwsgierigheid voldoende gewekt is om eens een kijkje te gaan nemen...

Verscheidene leden van deze splinternieuwe formatie, die haar debuut maakte op het afgelopen November Music festival (in november dus), kennen we overigens ook van hun bijdragen aan het eveneens door Paradox geadopteerde Lunapark. Het is misschien dus niet zo verwonderlijk dat beide groepen meer dan één overeenkomst vertonen: Niet alleen voor wat betreft de voorkeur voor het bedenken van komische etiketten voor de muzikale verrichtingen en, niet te vergeten, voor het dragen van k(l)eurige bloezen; ook inhoudelijk heeft men veel gemeenschappelijk, niet in de laatste plaats een passie voor transparante, naar het etherische neigende klanken, die een sterke invloed van de 'minimal music'-stroming verraden. Waarmee we niet willen zeggen, dat TEMKO (vernoemd naar een bekende origami-kunstenares – weer die associatie met het subtiele, kwetsbare, tegelijkertijd complexe en transparante) geen eigen signatuur zou kennen: Strootman laat zich, meer dan bij Lunapark, hier en daar verleiden tot wat scheurend gitaarwerk, schrijft composities voor originele instrumentcombinaties (bijvoorbeeld met een hoofdrol voor basklarinet én basgitaar), en laat 'klassieke' bewerkingen horen van songs van metalband Meshuggah – blijkbaar een oude liefde van een aantal ensembleleden.

Die laatsten lopen als een rode draad door het optreden en laten inderdaad mooi zien dat goede nummers in elke setting overeind blijven – hoewel we moeten toegeven, dat we persoonlijk een voorkeur hebben voor de meer gepeperde oorspronkelijke versies boven de wat bravere, fusionachtige bewerkingen die we vanavond voorgeschoteld krijgen. Die bewerkingen lijken overigens gezamenlijk tot stand te zijn gekomen – Aart wordt op de Paradox-site weliswaar min of meer als bandleider aangeduid, maar eist nergens de hoofdrol op, en geeft andere bandleden tussen nummers door ook ruimschoots de gelegenheid wat aan het opvallend jonge publiek mee te delen. Niettemin blijken veel originele composities wel degelijk van zijn hand, maar in een band die nog zo pril is kan ook op dat vlak nog veel gebeuren. Hoe dan ook, een heel interessante eerste kennismaking met deze groep, die na een paar maanden reeds een ruim uur muzikaal vertier weet te bieden. Benieuwd wat de toekomst gaat brengen...