Elke Incubatedavond kent echter meerdere optredende acts, dus de aanwezigen zullen nog even geduld moeten betrachten. First up is The Sweet Release of Death, een vaderlands gezelschap dat het eveneens Nederlandse Space Siren, dat overvallen werd door een (te) vroeg geboren baby en dus op het laatste moment moest cancellen, mag vervangen. Rotterdam mag al lange tijd geplaagd worden door allerlei perikelen rondom haar poppodia, het bandleven lijkt daar nauwelijks onder te lijden – de havenstad blijft één van de meest levendige & spannende plekken op indierockgebied (en trouwens ook op menig ander gebied), en The Sweet Release of Death legt daar nog maar weer eens overtuigend getuigenis van af. Gaan uw gedachten, net als de mijne, bij een trio met een vrouw op bas & zang vrijwel automatisch uit naar noiserock, dan zou u bij The Sweet Release of Death niet bedrogen uitkomen. Denk daarbij nog wat duistere eighties new wave invloeden, en u krijgt al een aardig idee van wat deze band u muzikaal te bieden heeft. Rotterdammers zijn energiek en eerlijk, maar bravoure is vaak niet hun sterke kant: wanneer Alicia op haar bescheiden wijze even wil uitleggen dat ze zo blij is om vanavond te kunnen invallen en waarom Space Siren niet kon komen, wordt haar op een gegeven moment bijna de mond gesnoerd door de gitarist, die vindt dat er minder geluld en meer gerockt moet worden. Dat doen deze twee heren en dame echter uitstekend, wat de avond een frisse start geeft.

Wat is het, dat Deerhoof zo’n lievelingetje van zowel de alternatieve muziekpers als het indieminnend publiek maakt? De ritmisch complexe neopsychedelische nummers, die de luisteraar voortdurend op het verkeerde been zetten? De vreemd charismatische Aziatische frontmevrouw? Of misschien toch vooral de onmiskenbare humor van de band, die maakt dat het zowel op als voor het podium altijd een vrolijke boel blijft? Wat het ook is, van tevoren en zelfs achteraf wordt ons van alle kanten verzekerd dat het onmogelijk is de muziek van Deerhoof met woorden te omschrijven, wat in elk geval voor deze muziekrecensent (en waarschijnlijk deelt hij dit gevoelen met al zijn ‘vakbroeders’) een enorme opluchting is. Op de keper beschouwd, is er namelijk niets saaier en frustrerender dan een bij voorbaat tot mislukking gedoemde poging ondernemen om klanken in woorden te vangen (probeert u het voor de aardigheid zelf maar eens, of omschrijft u, voor de verandering, een keer uw favoriete schilderij aan iemand die het doek nog nooit gezien heeft, dan snapt u snel genoeg wat ik bedoel). Laten we het er dus maar gewoon op houden, dat Deerhoof zich onderscheidt door eens niet een lofzang op nederwiet aan te heffen, maar in plaats daarvan de oerhollandse tuinkers te prijzen (wikipedia leert ons, dat deze oorspronkelijk toch echt uit Noord-Afrika komt, maar “een traditioneel gerecht in Nederland is beschuit bestreken met boter, bestrooid met tuinkers en suiker” – zo leer je nog eens iets over je eigen cultuur: smullen maar!); dat ook het publiek van Deerhoof recalcitrant is, en consequent het tekstgedeelte scandeert dat Satomi Matsuzaki voor zichzelf had gereserveerd, maar omgekeerd weigert het ene woordje te zeggen dat ze voor ons had bestemd; en, concluderend, dat een concert van Deerhoof inderdaad garant staat voor een uitermate uitgelaten feestje. Check ze uit, wanneer ze weer eens langs komen!