Roland Verstappen, presentator en initiatiefnemer van de Chapelfolkavonden, is al jaren actief in de muziekwereld en hij verzorgt zelf het voorprogramma. Hij zingt een paar liedjes, zichzelf begeleidend op een akoestische gitaar. De toon van de avond wordt gezet als hij begint met zijn derde en tevens laatste nummer Sneeuwwitje. Zogenaamd het ware verhaal van de bekende sprookjesfiguur: “Sneeuwwitje krijgt een kleine, ze heeft een buik als een berg. Sneeuwwitje krijgt een kleine van een dwerg”. Het publiek wordt alvast een beetje melig gemaakt, en dat is ook wel nodig voor wat komen gaat.
Bluegrass Boogiemen deliver the Grass in Paradox
Deze Chapelfolk sessie biedt vlug vingerwerk en flauwe humor
Als je niet beter wist zou je denken dat je in een Amerikaanse kroeg uit de jaren ’50 beland was. De zaal van Paradox is redelijk vol, alle tafeltjes zijn bezet, de mannen op het podium dragen enorme broeken – jaren ’50 stijl – compleet met bretels en korte stropdasjes en dan natuurlijk de vrolijke muziek. Een goed half jaar is Roland Verstappen nu onderweg met zijn Chapelfolk sessies in Paradox. Eén donderdagavond per maand staat volledig in het teken van de beste akoestische folkmuziek en vanavond is het de beurt aan de Bluegrass Boogiemen. Deze band viert volgend jaar hun 25-jarig jubileum en wordt in binnen- en buitenland geprezen. Eerder speelden ze Lowlands al plat, nu is het tijd voor ‘ons eigen’ Paradox.
Roland Verstappen
Bluegrass Boogiemen
De Bluegrass Boogiemen beginnen hun eerste set met een instrumentale cover van Bill Monroe’s Shenandoah Breakdown, naar eigen zeggen “zodat jullie vast aan de muziek kunnen wennen voor wij er doorheen gaan schreeuwen”. De vier mannen staan opgesteld rond één microfoon, waar ze beurtelings hun momentjes pakken; vingers razen over snaren, de mannen maken ‘synchroonhuppeltjes’ op het ritme van de muziek en het is goed zichtbaar dat ze plezier hebben op het podium. Zanger en mandolinespeler Arnold Lasseur schudt de ene mop na de andere uit zijn mouw en het moge ook duidelijk zijn dat de band graag heeft dat we hun cd’s kopen. Logisch, dus het is een beetje teveel van het goede om dat tussen ieder nummer door te vermelden.
De band valt goed in de smaak bij het publiek, het applaus tussen de nummers door is uitbundig en om de – soms wel érg flauwe grappen – wordt hartelijk gelachen. Maar het is terecht; deze heren hebben hun instrumenten uitstekend onder controle, hun samenspel is perfect en de muziek is aanstekelijk. In het begin wordt er vooral veel gecoverd, menig countryheld is vertegenwoordigd in de setlist: The Stanley Brothers, Leadbelly, Johnny Cash en natuurlijk Hank Williams.
De tweede set duurt meer dan een uur; met veel slap geouwehoer, maar vooral ook veel bluegrass-, oldtime-, en rockabillymuziek. Voor een uitstekende uitvoering van Boil ‘em Cabbage Down worden twee fiddles tevoorschijn getoverd en de tweede set wordt afgesloten met een gospelsong van Hank Williams. Het “Praise the Lord, I Saw the Light” wordt uit volle borst meegezongen in de zaal en een toegift kan dus ook niet uitblijven. Die bestaat uit een heuse Hank Williams-medley met onder andere het welbekende Jambalaya (On the Bayou) en een glansrol inclusief solo voor contrabassist Aart Schroevers met zijn lage countrystem. Ook Roland Verstappen neemt zijn gitaar nog eens op voor een gastrol in de afsluiter.
Het was een mooie muziekavond, de Bluegrass Boogiemen zijn zeer getalenteerde en energieke muzikanten met genoeg humor en zelfspot. Een puntje van kritiek: de lange pauzes tussen de nummers haalden de vaart uit de show, waardoor het optreden gevoelsmatig nét iets te lang duurde.