Wanneer we vandaag tegen de klok van half negen vanaf de Willem II Straat aan komen zeilen, zien we dat de nooduitgang van de zaal wijd open staat. De reden daarvoor laat zich raden, want het is een drukkend warme avond, en hoewel koude in Paradox nooit een probleem vormt, is de effectieve afvoer van hitte duidelijk een heel stuk moeilijker. Het behoeft dan ook niet te verbazen dat Miller en band er bij opkomst het liefst direct bij gaan zitten, temeer daar je dit weliswaar met een beetje fantasie een (instrumentale) rockgroep zou kunnen noemen, maar toch niet eentje van de categorie die woest van leer trekt op het podium. Integendeel, hoewel de frontman tussendoor vertelt dat hij geboren is in Argentinië (en dit gezelschap met een Marokkaanse percussionist, een Belgische bassist en een van oorsprong Caribische gitarist met recht internationaal genoemd mag worden), hangt er een typisch Engelse, vriendelijke edoch lichtelijk gereserveerde sfeer in veel stukken die vanavond ten gehore gebracht worden. Wat dat betreft kost het bepaald weinig moeite om je voor te stellen dat de naamgever van deze band al decennialang functioneert als vaste gitarist van Sting.
Dominic Miller Band oogst staande ovatie in Paradox
Vaste gitarist Sting en kompanen tekenen voor stijlvol optreden
De zomerstop is alweer in zicht bij muziekpodium Paradox, maar op deze doordeweekse dinsdag verzorgen gerenommeerd gitarist Dominic Miller en zijn collega's er nog even op de valreep een fraai concert voor een goedgevulde en vooral ook goed op temperatuur gekomen zaal. Die hitte belet het publiek overigens uiteindelijk niet om blijk te geven van zijn aanzienlijke enthousiasme.
De 'Stingconnectie' wordt in de tweede set al helemaal expliciet, wanneer de band opent met een instrumentale versie van de door Miller medegeschreven hit 'Shape Of My Heart', even later gevolgd door een intieme bewerking van 'Fields Of Gold'. Het leeuwendeel van de performance wordt echter gevuld met solomateriaal, waarin vooral de complexe en veelzijdige interactie tussen de twee gitaristen de aandacht trekt: deze schakelen soepel en veelvuldig tussen akoestische en elektrische instrumenten, waarbij trouwens opvalt dat 'tweede' gitarist Tony Remy zeker niet minder gelegenheid krijgt zich op de snaren uit te leven dan Miller – een taak die hem prima toevertrouwd blijkt. Basman Nicolas Fiszman en drummer Rhani Krija spelen veelal een meer ondergeschikte rol, maar dat verandert tegen het einde van de avond, wanneer de Belg het maximale uit zijn vijf snaren mag halen, terwijl Krija zich ontpopt tot voortreffelijk trommelaar met de blote handen. Deze energieke fusionachtige finale (opgeteld bij al het stijlvolle werk daarvoor natuurlijk) levert de band een stormachtig staand applaus op, waarna men in de toegift overtuigend laat zien dat dit bepaald geen toevallig eenmalig succes is. Een spetterende slotakt bij een zeer onderhoudend optreden, dat de cd-verkoop en daarmee het lot van Millers zes kinderen (een van de vele onderkoelde grappen die de gitarist gedurende het concert maakt) zonder twijfel ten goede zal zijn gekomen.