Black Stone Cherry jaagt temperatuur omhoog met southern hardrock

Uitverkochte Kleine Zaal zweet mee met Amerikaanse rockers

Dirk Stolk ,

De formule van hardrock met een pop-achtig randje werkt al jaren goed voor de Amerikaanse heren van Black Stone Cherry. In 2011 brachten ze het derde studioalbum -'Between The Devil & The Deep Blue Sea'- uit, welke ze als special guest van Alter Bridge in het Klokgebouw ten gehore brachten. Mei 2014 kwam Magic Mountain uit, de vierde plaat, waarbij uiteraard weer een bezoekje aan Nederland hoort; ditmaal met een eigen headline-show in een uitverkochte Kleine Zaal van 013.

Waar de support-act regelmatig voor halfvolle zalen speelt, heeft het Nederlandse Bail vandaag het genoegen zo'n 200 man te vermaken. Ondanks de temperatuur - het is in de zaal immers nog 10 graden warmer dan buiten - doet de band het niet rustig aan. Het viertal brengt zware hardrock met een likje blues, wat ze zelf betitelen als 'southern fueled heavy rock'. De zanger lijkt met vlagen wat zacht in de mix te staan, maar dat is niet eens zo vervelend, aangezien de focus hierdoor meer op de gitaarriffs en solo's ligt. De nek van menig bezoeker is hiermee goed losgekomen en klaar voor de hoofdact van vanavond: Black Stone Cherry.

Ook Black Stone Cherry zet vanaf de eerste track de toon met de southern hardrock. De drummer vormt de basis voor de solide drive, die wordt aangevuld door een groovende bas, de riffjes van de gitaren en het volle doch rauwe stemgeluid van de frontman. Ondanks zwaarder gitaarwerk, zit de kracht van de band hem in de catchy en meezingbare refreintjes. Meerdere malen vraagt de zanger om respons, in de vorm van het nazingen van zijn melodietjes.

Toch is het deze interactie die het meerdere malen routinematig en erg Amerikaans doet overkomen. De "Y'all know what I mean?!"'s vliegen om de oren en met een gemeende "You look like a sunday crowd!", legt de gitarist de vinger op de zere plek; het publiek geniet, schreeuwt op verzoek en de hoofden gaan steevast op en neer, maar veel meer enthousiasme blijft uit, wat voor enkele inkakmomenten zorgt. Zo blijkt de te lange drumsolo voor meerdere bezoekers een ideaal momentje om een verfrissend biertje te halen.

Toch is dit mierenneuken, gezien de ontzettend strakke en goed doordachte set van Black Stone Cherry. Werk van alle vier de albums wisselt elkaar af, waarbij publieksfavorieten als 'White Trash Millionaire', 'Blame It On The Boom Boom' en 'Blind Man' op de juiste momenten voorbij komen. Dankzij de combinatie van de Amerikaanse southern rock en de hitte, waan je je haast cruisend op route 66, uiteraard op een Harley.