New Yorker Steve Gunn was ooit gitarist in The Violators (die van Kurt Vile), maar is intussen zelf de grote man op het podium, begeleid door zijn eigen Dying Dogs. De invloed van Vile's muziek is desondanks nog merkbaar, want net als Kurt ziet Steve er geen enkele noodzaak in om binnen drieëneenhalf minuutje zijn punt te maken. De uitgesponnen gitaarriffs - die Gunn's vaardigheid verraden - vertellen het grootste gedeelte van de verhalen over onderwerpen als stukgelopen vrienschappen, de spaarzame teksten lijken slechts ondersteuning. Ondanks dat Steve en zijn band behoorlijk ingetogen, bijna verlegen op het podium staan, is de voelbare oprechtheid in combinatie met de kalmerende, experimentele folkrock precies genoeg om het publiek in de Kleine Zaal van 013 bij de les te houden.
Incubated XL dag 1: Girl Band domineert met nerveuze noisepunk
Over schoenenkeilen met MONEY en kuilkronkelen bij New Bleeders
Het jaar waarin Incubate (de ZXZW-edities meegerekend) voor het tweede lustrum gaat, kent in de eerste maand al gelijk een 'extra large'-uitvoering van de welbekende Incubated-avonden. Dat wil zeggen dat Incubate twee avonden achtereen de Kleine Zaal en Cul de Sac mag volplannen met aanstormend talent en inmiddels gearriveerde namen in de underground-scene. Op vrijdag mogen onder meer Steve Gunn, Girl Band en Lower zich tonen aan het Tilburgse publiek.
Steve Gunn
Girl Band
Deze vier Ieren hadden eigenlijk op de afgelopen editie van Incubate moeten staan, maar moesten afzeggen. Nu, een dag nadat Girl Band Eurosonic mocht verblijden met haar aanwezigheid, is Tilburg alsnog aan de beurt. Al bij het stemmen teisteren feedback en noise Cul de Sac, wat is te danken aan het bataljon aan effectpedalen dat voor gitarist en bassist ligt uitgestald. Het kwartet dreunt niet lang daarna door de kroeg met zenuwtartende garagepunk doorspekt met industriële ritmes en noise-invloeden, waar in Nederland De Staat nog het dichtst bij in de buurt komt - al speelt die groep doorgaans in een lagere versnelling. Girl Band is eigenzinnig, fris, driftig, speels experimenteel en ligt ontzettend ongemakkelijk in het gehoor. Kortom; takkeherrie, maar dan wel van het goede soort. Blawan-cover 'Why They Hide Their Bodies Under My Garage?' topt het geheel uitstekend af en benadrukt nog eens de grote festivalpotentie van de heren.
MONEY
Na al dat geweld is MONEY (uit Manchester) als een warm bed om in neer te ploffen na een avond doorhalen in de kroeg. De groep bedient zich van atmosferische galmen à la Sigur Rós, waar het falset van frontman Jamie Lee doorheen meandert. MONEY noemt het zelf 'dystopian choral', maar in de duistere slowpop zijn ook duidelijk wat folkinvloeden te horen. MONEY beschikt over genoeg muzikaliteit om spannend te zijn, maar halverwege wordt het toch steeds makkelijker om af te dwalen van de voortkabbelende ballads. Dat geldt ook voor drie jongedames rechts in de zaal, die een gezellig gesprekje met elkaar aanknopen. Frontman Jamie Lee heeft zich dan al - comme Damien Rice - geheel authentiek dronken gezopen aan anderhalve fles Lindemans wijn en kan het niet laten om te reageren. Hij trekt zijn schoen uit en mikt die precies midden in het groepje. Daarna ontstaat een klein kat-en-muis-spelletje waarin de dames een van hun eigen schoenen teruggooien, die Jamie Lee dan weer niet terug wil geven, enzovoorts. Grappig, maar tegelijkertijd tekenend dat dat het meest beklijft na dit optreden.
New Bleeders
Een kort bezoekje aan de Facebookpagina van deze Belgen leert dat de heren kort voor hun optreden in Cul de Sac nog in De Nacht te vinden waren, waarmee gelijk de heersende meligheid op het podium is verklaard. Die contrasteert nogal met de alles consumerende boosheid die van de noisey garage-postpunk en -rock uit zou moeten gaan, maar komt de show uiteindelijk wel ten goede. De frontman beukt, kronkelt, stuitert en schreeuwt zich door de kuil voor het podium, terwijl zijn band het juiste decor verzorgt. De heren uit Sint Niklaas springen van Rage Against The Machine-esque woede naar meer uitgesponnen arrangementen waar ook ruimte voor experimenten met elektronica is ingeruimd. Opnieuw is Cul de Sac vanavond het toneel voor oprechte agressie en urgente drift om te spelen, hetgeen een energie losmaakt bij zowel band als publiek.
Lower
Wat een anti-climax is Lower na het gretige New Bleeders. De band claimt 'warme rock' te maken, maar de sfeer in de zaal blijft kil. De attitude van de groep is te nonchalant en afstandelijk om de Kleine Zaal echt bij de strot te kunnen grijpen. Dat leidt af van de muziek, waarvan het tempo eigenlijk ook steeds net te laag ligt. De rockers uit Denemarken zijn daardoor simpelweg niet spannend genoeg om de avond in stijl af te sluiten.