Al in de wijze waarop hij ietwat stijfjes en zonder poeha het podium opgewandeld komt, betoont Dobson zich stilletjes de ongelauwerde held van alle obsessieve zolderkameroefenaars. Wanneer hij zijn semi-akoestische instrument eenmaal ingeplugd heeft, wordt deze indruk alras bevestigd: hoeveel uren in de ontwikkeling van de bizarre techniek die deze jongeman tentoonspreidt zijn gegaan, valt moeilijk in te schatten, maar zeker is dat hij prompt met schijnbaar groot gemak de meest onderscheiden ritmische en melodische patronen door elkaar weeft. In welk genre zijn composities geplaatst moeten worden, valt moeilijk te bepalen: zelf bestempelt hij zijn werk graag als ‘acoustic metal’, een term die trouwens niet alleen naar de welbekende muziekstroming verwijst, maar ook en vooral naar zijn creatief gebruik van metalen plectra in een min of meer akoestische context. Dat de Canadees bepaald niet vies is van (melige) grappen, blijkt verder uit zijn droogkomische commentaar tussen nummers door, zijn opgewekte ode aan gamemuziek (naar aanleiding van vergelijkingen van luisteraars, die zijn metalige toon daarmee associeerden), en zijn met sfeervolle geluidsfragmenten gelardeerde griezeltrilogie, waarin demonen en het immer inspirerende Halloweenfeest figureren.
Vingervlugge Ewan Dobson introduceert ‘acoustic metal’ in Paradox
Introverte Canadees betovert luisteraars met onnavolgbaar gitaarspel
In verscheidene van zijn razend populaire YouTube-filmpjes onttrekt een bizar hoofddeksel zijn gelaat aan het zicht: Ewan Dobson lijkt nu niet bepaald het type muzikant dat dolgraag in de schijnwerpers staat. Een aanzienlijke dosis humor en een verbluffende snaarvaardigheid blijken deze zaterdag echter meer dan voldoende om het publiek voor de schuchtere gitarist te winnen.
Krijgen we in de eerste set enkel stukken voor sologitaar te horen, in de tweede wordt de vlotte snarenplukker feilloos ondersteund door een ingeblikte drummer, die het mogelijk maakt nog iets feller van leer te trekken – maar tegen die tijd is de zaal sowieso allang gewonnen voor de unieke stijl van deze gitarist, die dermate veelomvattend is dat in één en hetzelfde nummer gerust muzikale elementen uit volstrekt verschillende landen als Turkije en Noorwegen samenvloeien. Uiteindelijk passeert ook grote internethit ‘Time 2’ de revue, waarbij Dobson in kenmerkend laconieke stijl opmerkt dat het echo-effect in dit nummer niet bereikt wordt door magie, zoals sommige commentatoren blijkbaar meenden, edoch via het daarvoor ontwikkelde gitaarpedaal. Het resultaat blijft echter hoe dan ook magisch, en hetzelfde kan gezegd worden voor deze avond als geheel, die zelfs niet doorgewinterde gitaarfanaten zal hebben weten te bekoren.