Het blijkt in meer dan één opzicht toepasselijk, want niet alleen komen de vaak opvallend zachte klanken van dit akoestische combo zo beter tot hun recht, maar ook vormen de aldus vrijgekomen ramen een brug naar de buitenwereld die ergens goed harmonieert met het onconventionele spel van dit zestal. Hoewel dat zoals gezegd meestal heel ingetogen is, herinnert veel van de aparte muziek die door de blazers, strijkers, drummer/vibrafonist en bandleider/pianist/harmoniumspeler Wallumrød zelf wordt voortgebracht namelijk aan ‘buitengeluiden’, zoals het ritselen van kleine blaadjes en takjes in de wind, of het gestadige gerucht van beekjes. (Hoezeer deze groep verzot is op bijzondere akoestische klanken, blijkt bijvoorbeeld ook uit de samenstelling van het drumstel, waarin een minibekken is opgenomen dat eenmaal aangetikt uitzonderlijk lang doorrinkelt). Zelfs wanneer men tot het spelen van een gezamenlijke melodie komt, heeft deze meestal een sterk naar folk neigend karakter, dat vagelijk refereert aan bijeenkomsten in de open buitenlucht. Een optreden voor naar binnen gekeerde natuurmensen kortom, dat na twee sets passend besloten wordt met een summiere toegift waarin slechts enkele noten centraal staan, gevolgd door een daverend applaus van het publiek – of hoe men met minimale middelen een maximaal effect kan bereiken.