Dat de mannen van Temko een bijzondere band hebben met het repertoire van het geavanceerde Zweedse metalcombo Meshuggah, werd ons bij een eerder optreden in het voorjaar al duidelijk. Ditmaal blijkt het tot een kwartet afgeslankte gezelschap zich zelfs bijna exclusief op stukken van die band te richten, te beginnen met het stemmig getitelde 'Break Those Bones Whose Sinews Gave It Motion'. In de handen van deze beschaafde muzikanten krijgt zo een brute titel natuurlijk wel iets komisch, maar toch is het aardig om een dergelijk werk eens in een 'kamermuziekcontext' te horen: het wordt er zeker transparanter op, zoals gitarist Aart Strootman het uitdrukt. Bovendien lijkt men meer dan voorheen gebruik te maken van dynamische contrasten in de arrangementen, waardoor de nummers niet al te braaf gaan klinken. Zo laat Fred Jacobsson zijn bas soms behoorlijk luid ronken, terwijl Rogier Telderman de piano op een gegeven moment zelfs even met de ellebogen bewerkt. Het geeft stemmige composities als 'The Exquisite Machinery Of Torture', 'Shed' en het naar eigen getuigenis uitzonderlijk moeilijk uitvoerbare 'Bleed' ontegenzeglijk extra spanning mee.
Temko luidt kerst in met stevige dosis Meshuggah
'Mixed Minimal Chamber Metal'-kwartet leeft zich uit op inventieve arrangementen
De dagen worden korter, de midwinternacht komt met rasse schreden naderbij. Met dit gegeven in het achterhoofd trakteert het lokale kamermetalgezelschap Temko ons deze woensdag in Paradox op een gratis eindejaarsconcert, waarin eigen bewerkingen van duistere, complexe Meshuggah-nummers en overbekende kerstkrakers vreedzaam hand in hand gaan.
Om de duistere sfeer wat te verlichten en met het oog op het naderende kerstfeest, heeft men vanavond echter ook voorzien in een melige medley, waarin deuntjes als 'We Wish You A Merry Christmas' en 'Stille Nacht' verwerkt zijn. De 'origamiwijze' waarop de partituur voor dit werkje tot stand komt, schijnt iets met de naam van dit viertal te maken te hebben, maar ziet er vooral ook grappig uit – net zoals het vrolijk is om slagwerker Ramon Lormans in deze door metalbewerkingen gedomineerde muzikale situatie regelmatig geconcentreerd op een marimba te zien tokkelen. De knipoog naar kerst keert uiteindelijk bij de toegift nog eenmaal terug, waarna we met een vredig gevoel naar huis kunnen (hoewel de tegendraadse tonen van Meshuggah, mits men er ontvankelijk voor is, paradoxaal genoeg ook het nodige vermogen bij te dragen aan innerlijke rust). Een verstild slot van een geslaagde avond, die bewijst dat deze heren zowaar niet eens in de voor deze formatie zo kenmerkende fleurige overhemden gestoken hoeven te zijn om moeiteloos te blijven boeien.