Moontapes uit Amsterdam bijt de spits af voor een nagenoeg lege zaal. Het kwartet speelt dreampop. De drums, bassist (die voor het eerst meespeelde) en de ritmegitarist dragen het geheel. De zanger en leadgitarist leukt het geheel op met een braaf gitaarlickje. Af en toe verruilt hij zijn gitaar voor een tamboerijn. De band produceert een sereen geluid. Geen sherpe randjes. Verveling ligt op de loer en toch smaakt het na een half uur naar meer.
Negende editie van Nightbirds zweeft er flink op los
Drie rondjes rond de maan in Hall of Fame
Nightbirds pakte donderdag 18 december uit met een maanachtige editie. Drie bands: Moontapes, Newmoon en Radar Men From The Moon. Naast dat ze qua naam wat gemeen hebben, zijn ze ook alledrie op muzikaal vlak te plaatsen onder de noemer dromerig.
Het Belgische Newmoon trapt het gaspedaal wat meer in. De band maakte shoegaze en neigt af en toe naar post-rock en produceert de meeste decibellen van de avond. Het collectief lijkt een bij elkaar geraapt zooitje, maar de muziek klinkt in ieder geval als een geheel. Toch ontgaat mij altijd het nut van drie gitaristen. En wederom kan ik daar vanavond niet de meerwaarde van inzien.
Er kon echter na opener ‘Mask’ weinig meer misgaan. Het gebruik van twee grote secundes weet het hart van iedere muziekliefhebber te beroeren en is altijd succesvol. Denk aan de solosectie van ‘Stairway to Heaven’, het grootste gedeelte van ‘Child in Time’ en vele anderen. De zang was lang niet altijd te onderscheiden van de rest, maar dat is bij shoegaze niet zo’n probleem. Eén brok met zweverigheid is eeder troef binnen het genre. Deze band zou ik graag nog eens terug zien keren.
Soberder
Afsluiter Radar Men From The Moon is de eerste band die ik voor de tweede maal mag recenseren. Eerder zag ik ze op de Roadburn pre-party waar ze toen veel indruk maakten met niet in de laatste plaats hun supervette lichtshow. Die is vanavond in Hall of Fame wat soberder, maar daartegenover staat wel meer speeltijd en dat pakt goed uit.
Ze trappen af met ‘Surrealist Appearance’. De krautrock van het kwartet wordt gedragen door groovende baslijnen en strakke drums met vele secties bestaande uit zestiende high-hat-slagen. Het is inmiddels een stuk drukker in de zaal en het publiek dat het dichtst bij het podium staat, knikkebolt lekker mee.
De Eindhovenaren krijgen vanavond meer tijd om zich te laten spreken. Dat vertolken ze vooral met een hun manier op een concert te eindigen. Waar ik meestal niet zo’n fan ben van uitgesponnen, ellenlange outros bevalt het deze keer prima. De laatste akkoorden worden aangeslagen. De effectenman draait de laatste knoppen aan en laat de drummer alleen die herhalende slagen op de floortom gebruikt ter bevordering van het bezwerende gehalte van het coda. En daarin is Radar Men From The Moon meer dan geslaagd.