Weinig animo voor twee degelijke bands van eigen bodem

Warme stoner-package laat Kleine Zaal 013 op een versneeuwde dag na kerst relatief koud

Pieter Heijboer ,

Na twee dagen eten en drinken met daarbij, al dan niet, gezelligheid stond in de Kleine Zaal van 013 een degelijke stoner-package van eigen bodem. Uit buurstad Eindhoven waren Komatsu en Candybar Planet op bezoek om de liefhebber uit diens kerstroes wakker te schudden. Velen bleven er echter in hangen want het was zaterdag opmerkelijk rustig.

'Rust in de tent' is een gezegde wat zeker van toepassing is. Waar is iedereen? Komatsu speelt voor hooguit dertig man. Wel wordt de rust vanaf de eerste noot de zaal uitgeschopt. Het materiaal waar ze mee starten en eindigen tapt af en toe uit het sludge-vaatje en dreunt erg hard. Voor die nummers bespelen ze dan de gitaren die wat lager gestemd staan.

In het midden van de set speelt Komatsu een cover van Slo Burn, een oude band van genre-icoon John Garcia waar de Eindhovenaren vijf weken mee toerden. Garcia betrad tijdens die toer steeds het podium om het nummer ’July’ van diens oude band te vertolken. Vanavond alleen dan zonder Garcia.

Het stemgeluid van Komatsu is niet bijster interessant, maar draagt bij aan het totaalplaatje. Incidenteel wordt de zanger en gitarist bijgestaan door zijn mede snarenberoerers. Verder is het gitaarwerk wel interessant en afwisselend. De band heeft een aardig rock ‘n roll-gehalte en weet dat tot het einde vast te houden. Een degelijk optreden van een degelijke band.

Nog rustiger
Dan is het tijd voor de oudgedienden van Candybar Planet. Na een pauze van tien jaar staan ze sinds 2012 weer op de planken. Het is intussen nog rustiger geworden in de zaal. Ongeveer 25 man aanschouwt het psychedelische stoner-trio. Als ik de heren op het podium zie lopen beklemt me het gevoel dat het een lange, oubollige 75 minuten gaat worden. Dat blijkt wel mee te vallen.

Het nieuwe en oude materiaal klinkt vers. Waar Komatsu de stoner verrijkt met sludge doet Candybar Planet dat met psychedelische rock. Dat spreekt uit de wat zachtere zwevende passages en ook de lichtshow die, hoewel simpel, erg doeltreffend is. "Heet", vindt zanger en bassist Richard Plukker na een paar nummers. Hij trekt zijn blouse uit en gaat verder in een hemd. Het kwik is inderdaad gestegen. 

De kunst van een trio is om als meer dan dat te klinken. Enkele die daar naar mijn mening in slagen zijn Tool en Yob. Voor mij hoort Candybar Planet daar vanaf vanavond ook bij. Plukker plukt lekkere bassriffjes terwijl hij zijn strot opent. Het wordt allemaal prima afgemaakt met de andere twee bandleden. De band is niet vies van dynamiek en dat is prettig. Op tweederde van het concert spelen ze een lange psychedelische jam waar de verschillen in hard en zacht veelvuldig gebruikt worden.

Genoeg
Dan is de reguliere set voorbij en lopen ze het podium af. Het publiek blijkt er al genoeg gehad van te hebben en loopt voorzichtig alvast richting de uitgang. Eigenlijk een zielige vertoning voor een band met zo’n reputatie. Een groepje jolige bezoekers blijft echter stand houden en roept luidkeels de bandnaam.

Natuurlijk komen ze nog terug het podium op en lijken lak te hebben aan de situatie. Met evenveel enthousiasme spelen ze hun laatste twee nummers. Het slot is een cover; Helter Skelter van The Beatles die overigens pas bij het refrein door uw recensent wordt herkend. Het trio loopt met een lach het podium af en het publiek gaat ook weer huiswaarts. De besneeuwde, bevroren Kruikenstad in.