Gelukkig is daar 11 Paranoias om ons hardhandig maar toch ook plezierig uit onze sluimer te wekken met een loodzware muur van doom, die allengs steeds rockender wordt. De heiligen in de glas-in-loodramen van het Patronaat staren ons nog altijd verdwaasd aan, maar wij zijn ondertussen weer helemaal bij. Tezelfdertijd staat op de Main Stage het uit de Bay Area afkomstige Noothgrush, waarvan we de laatste paar nummers nog juist kunnen meenemen. Deze geestverwanten van eerdere Roadburnacts als Voivod, Die Kreuzen en Doom weten een maatschappelijk betrokken variant van oorsplijtende doom op vrij vrolijke wijze te serveren – weer eens wat anders dan de loden ernst die veel bands in het verdoemde genre tentoonspreiden.
#RB14: Roadburnzaterdag gevuld met doom, bizarriteit en geestverruimend gitaarwerk
Loop betoont zich waardige festivalafsluiter, Circle zorgt voor humoristisch hoogtepunt
We zijn alweer aangeland bij de laatste reguliere Roadburndag, en dat wij niet de enigen zijn die ondertussen de vermoeidheid beginnen te voelen, blijkt deze zaterdagmiddag duidelijk uit de opvallend rustige Veemarktstraat, waar we omringd worden door bleke gezichten en kleine oogjes.
Ronduit komisch wordt het ter hoogte van het optreden van Circle, wederom in het Patronaat, dat zijn 'concert' begint met een omkleedpartij op het podium, om ons vervolgens te trakteren op een zeer afwisselende set die oscilleert tussen krautrock, heavy metal, white noise en wat al niet meer, terwijl men er bovendien in slaagt op het podium een soort bizarre circusact op te voeren die zijn weerga op dit festival niet kent. Wat ons betreft de show van de dag.
Na een korte eetpauze, waarin we eigenlijk geheel bij toeval stuiten op een bijzonder interessante documentaire in de kelder van V39 over de Indonesische black metal scene, gaan we over naar het zwaardere werk in de vorm van het immer kolossale Yob, dat ook vandaag weer een traag doch meeslepend optreden weggeeft. Ook pikken we nog wat mee van de zwartgeblakerde stonerset van Obelyskkh, die ons bepaald niet slecht bevalt.
Tenslotte nemen we nog even een kijkje bij het ons van vele kanten aangeraden Indian uit Chicago, maar hoewel op de blazende sludgedoom van de heren inderdaad niets aan te merken is, willen we toch niet het risico lopen iets van Loop te missen en verlaten daarom voor het einde van het concert de oude kerkaanbouw. Bij aanvang van het optreden van deze festivalheadliner is het nog niet echt druk voor het hoofdpodium. Even vrezen we dan ook dat de in vergelijking met veel andere Roadburnbands behoorlijk naar indie en garage riekende klanken van het gezelschap niet veel interesse weten te wekken, maar onze angst blijkt ongegrond: het duister vervormde psychedelische gitaarwerk van Robert Hampson trekt de zaal binnen de kortste keren vol. Klassiekers als 'Collision', 'Afterglow' en 'Arc-Lite' passeren de revue en stemmen alle historisch bewuste Roadburners tevreden en dankbaar.
Talrijke bezoekers blijken vervolgens te besluiten om het driedaagse festival af te ronden op een dreunende noot met A Storm Of Light, maar wij zijn in een meer uitgelaten stemming en blijven dus hangen in de buurt van de Main Stage voor het optreden van Harsh Toke. Deze oergezellige gasten uit het zonnige San Diego amuseren zowel zichzelf als het publiek uitermate grondig met eindeloos gejam, maar stoppen tot onze verbazing en om voor ons onduidelijke redenen (de band lijkt zelf eigenlijk nog wel door te willen) iets eerder dan de aangegeven eindtijd.
Een beetje jammer, maar gelukkig attendeert een passerende festivalgenote ons op het optreden van Glitter Wizard in Stage01. De melige psychrock van deze kerels uit San Francisco past heel aardig bij onze stemming van dat moment, en nadat we bij het verlaten van het pand nog even getuige zijn van een bijzonder energieke heavy metal disco, kunnen we helemaal voldaan huiswaarts keren.