Het publiek op Roadburn mag er, met zijn doorgaans overvloedige gezichtsbeharing en licht verwaarloosde uiterlijk, vaak behoorlijk homogeen uitzien, op muzikaal vlak kan men er veel verschillende paden bewandelen. Als we gewild hadden, zouden we van deze eerste Roadburndag een waar sludgefestijn hebben kunnen maken, te beginnen met opener op het hoofdpodium Sourvein, om dan via wat meer obscure namen in het genre uit te komen bij hoofdschotel Crowbar. We kiezen echter anders, en starten onze dag met de schijnbaar verbitterde maar diep van binnen toch fijngevoelige klanklandschappen van Locrian, dat mag optreden in een opvallend koel Patronaat, om ons vervolgens op dezelfde plek te laten ontroeren door de traditionele Engelse doomklanken van 40 Watt Sun.
#RB14: Europese primeurs, sludge en eightiesrock op eerste dag Roadburn
Divers programma strekt zich uit van grindlegende Napalm Death tot frisse nieuwkomer Beastmilk
De Roadburndonderdag bood zoals gebruikelijk geen gebrek aan ingewikkelde programmakeuzes. Alles zien was vanzelfsprekend een onmogelijkheid, maar we kregen in ieder geval de continentale debuten van Locrian en Nothing mee, lieten ons verrassen door de jaren tachtig rock van Beastmilk en waaiden uit op Bong en Freedom Hawk.
Onze nieuwsgierigheid naar het nieuwe, bijzonder goed ontvangen project van Hexvessel-voorman Mat 'Kvohst' McNerney belet ons dit concert tot het einde toe bij te wonen, wat overigens een geslaagde keuze blijkt, want Beastmilk zet een optreden neer dat de boeken in kan als één der meest pakkende performances die we ons van Roadburn kunnen heugen – een donker eightiesrockspektakel dat in zijn zwartgallige lichtvoetigheid (songtitels als 'Children Of The Atom Bomb' en 'Genocidal Crush' spreken boekdelen) een welkome variatie vormt op de veelal meer naar het loodzware neigende Roadburnacts.
Onze inwendige mens begint ondertussen op te spelen en moet even het zwijgen opgelegd worden, maar gelukkig kunnen we nog het staartje meenemen van het optreden van lokaal heldenkwartet Ggu:ll in de Cul de Sac, die niet alleen vrienden en bekenden, maar ook veel toevallige Roadburnpassanten van een zwaar op de maag liggend stukje dinermuziek voorzien. Het door velen achteraf als zeer geslaagd betitelde midtempo-optreden van Napalm Death laten we voor wat het is, omdat we tijdig in het Patronaat willen zijn voor het eerste concert van Nothing op Europees grondgebied. Daar blijkt het echter aanvankelijk nog helemaal niet zo druk, en anders dan voorgaande jaren, toen de tent binnen de kortste keren veranderde in een sauna, blijft het er ook relatief koel, wat een mooi contrast vormt met de allesomhullende warme shoegazeklanken van deze mannen uit Philadelphia. Mooi ook om te zien hoe een forse zwaarbehaarde gast in oud Darkthrone-shirt helemaal uit zijn dak gaat op deze genretechnisch toch bepaald heel andere muziek.
Na een ruim half uur durende set die uitmondt in een schitterende bak zwaar versterkte galm heeft men gezegd wat men te zeggen had, en spoeden wij ons naar V39 voor enig tikwerk en gebabbel. Jammer genoeg missen we daardoor wel supergroep Corrections House, met onder andere genreicoon Scott Kelly in de gelederen, die op bijna iedereen die we spreken een grote indruk heeft achtergelaten. Misschien lukt het ons vrijdag nog de individuele leden aan het werk te zien. De hypnotische show van het slepende power trio met afwisselend mannelijke en vrouwelijke vocalen True Widow in een afgeladen Patronaat mag er echter zeker ook wezen, en verplaatst onze geest moeiteloos naar het donkere Zuiden van de Verenigde Staten, waar begrippen als schuld en boete nog al hun oudtestamentische beladenheid hebben.
Vervolgens nemen we nog even een duik in de schier onuitputtelijke zwarte regionen van het universum met het bezwerende Bong, dat deze donderdag het programma op het hoofdpodium afsluit, om daarna door te varen naar de wat lichtere en meer uitgelaten psychedelische rock (inclusief onvervalste Ozzy-zang) van het uit de zanderige regionen van Virginia afkomstige Freedom Hawk, dat ons een goede indruk geeft van hoe Black Sabbath had kunnen klinken, wanneer de band in iets zonniger streken het levenslicht had gezien en niet had besloten na de eerste plaat veel blues- en jamelementen overboord te gooien. Een energiek en extatisch einde van een zeer bevredigende eerste Roadburndag.