Bij binnenkomst in de Cul de Sac zien we in een oogopslag dat het label Exile On Mainstream niet alleen bij ons niet bijzonder bekend is - vlak voor het eerste optreden is het nog behoorlijk rustig. Na de vele drukke Roadburnoptredens best wel een verademing, en dat het aantal aanwezigen niet per se iets zegt over kwaliteit, bewijst het optreden van de blonde Deen vervolgens glansrijk. Goed, sufimuziek hebben we niet echt in zijn liederen kunnen terughoren, en de Maliblues is ook niet heel prominent vertegenwoordigd, maar zijn donkere folk met doomy invloeden, incidentele experimentele passages en hartverscheurende zang, weet gaandeweg het optreden steeds meer te overtuigen, wat niet alleen blijkt uit het gestaag binnendruppelende publiek (dat voor het overgrote merendeel blijft staan), maar ook uit de bijna onverbroken stilte tijdens de nummers en het naar het einde van de set langzaamaan steeds sterker aanzwellende applaus. Het komt zelfs tot een toegift (een nummer op een tekst van een op 26-jarige leeftijd in de Spaanse Burgeroorlog gesneuvelde Deense dichter), en de verblufte artiest laat duidelijk merken hoezeer de uiteindelijke respons hem verbaast en vleit. Om het veel misbruikte woord toch maar van stal te halen: hartverwarmend.