Gareth Dickson, Pauluskerk, 21 september 2014

Singer-songwriter Gareth Dickson maakt met zijn akkoestische gitaar, soms voorzien van spaarzame effecten, dromerige folk met invloeden van ambient. Vrij lange composities met een ontluisterende dynamiek. Dickson neemt je mee op zijn introspectieve reizen, op zoek naar de balans tussen somberheid en verlichting. 

Spaarzame, geplukte akkoorden. Lange stiltes. Drie hoge noten, snel achter elkaar. Een lange pauze. En dan die heerlijke, warme stem die zo sterk aan Nick Drake refereert. “This is a kiss, it’s all there is.” Je gelooft hem meteen. Er is even niets anders belangrijk dan de stem van Dickson en het geluid van zijn gitaar dat door de Pauluskerk galmt. Dickson speelt met ritmiek en dynamiek, tilt met slimme tempowisselingen zijn publiek tot een steeds hoger plan. Op zijn gezicht gaat een ondeugende glimlach van plezier de strijd aan met een grimas, vertrokken van spanning. Zelden zal er zo’n groot en verdiend applaus in een kerk hebben geklonken.

Veel interactie met het publiek zoekt Dickson niet. Het komt dan ook als een verrassing als de zanger tegen het eind van zijn set een nieuw nummer op een opmerkelijke manier introduceert. “I’d have liked to be playing for you as an independent Scot.” Het verloop van het Schotse referendum is hem zwaar gevallen. Het nieuwe nummer, zo vertelt hij, gaat over de apocalyptische surveillance-staat. “May be a bit bleak, but it’s the truth in the UK. We’re stuck with those war mongering, fox hunting, bank loving Tory bastards.”

Bij het optreden van een folky singer-songwriter zou je een Joy Division-cover wellicht niet direct verwachten. Toch klopt het zo goed. Hij maakt zich het nummer volledig eigen, door de weemoedige bombast van het origineel te vervangen met zijn eigen spaarzame melancholiek. 'Atmosphere' is een perfecte beschrijving van het grootste talent van de Schot. Met enkel zijn gitaar en stem weet hij binnen één nummer talloze scenes te schetsen.

Het Incubatepubliek is zoals zo vaak deze week een absolute verademing. De Pauluskerk is muisstil, zoals het hoort bij een act als deze. Het is bij vlagen zo stil dat je de meetikkende voet van Dickson op het marmer van de kerk kunt horen. Naarmate de set vordert worden de ovaties groter en groter.

Aan het optreden van de sympathieke Schot klopt werkelijk alles. De Pauluskerk, met zijn prachtig galmende akoestiek, is een perfecte setting voor de ijzige composities van Dickson. De set is mooi opgebouwd. Door de vele wisselingen van ritme, dynamiek en stemming binnen de nummers, wordt het publiek keer op keer opgetild, steeds hoger, om daarna vederlicht terug op aarde te worden gezet. Als Dickson na zijn set door het gangpad loopt en op een stoel ploft kijkt hij voldaan om zich heen. Terecht.