Blouse, MIDI theater, dinsdag 16 september 2014

Blouse timmert sinds de oprichting in 2010 goed aan de weg. Het trio tekende in 2011 een contract bij het befaamde Brooklyn-gebaseerde Captured Tracks (Windowspeak, Dignan Porch) en bracht in korte tijd twee platen uit en een aantal singles. Bij de tweede plaat (Imperium, 2013) ging het roer al om, voortaan mocht er alleen met "instruments that don't plug into the wall" gemusiceerd worden. Synthesizer en drumcomputer werden vervangen door gitaren en cello.

Hilton wordt begeleid door haar twee bandleden Patrick Adams (drum) en Jacob Portrait (ook bassist van Unknown Mortal Orchestra). Een vierde bandlid is toegevoegd om de synthesizer en extra gitaarpartijen in te vullen.

Hoe strak en fris ze ook klinken op de plaat, live is het toch een ander soort beleving. De muziek is een aaneenschakeling van dromerige langzaam gezongen melodieën met bewust strakke drumpartijen eronder. Door het gebruik van monotone psychedelisch draaiende visuals op het achterdoek waan je je in een soort jaren '70-trip, al dan niet onder invloed van bepaalde genotsmiddelen.

Door de enorme reverb op alle instrumenten, inclusief de zangeres, is het lastig om haar te kunnen verstaan. Het nummer 'Into Black' blijkt niet voor niets het meest bekende nummer van het titelloze debuutalbum en veruit de meest afgespeelde track op Spotify; ook live komt dit nummer het beste uit de verf.

De looks van zangeres Hilton zijn op zijn zachtst gezegd bijzonder te noemen. Witte nagellak, bobkapsel, een witte jurk en dito pumps. Ze lijkt net uit een jaren '70 filmklassieker te komen stappen.

Het publiek knikt zachtjes op het ritme van de muziek, handen in de zakken. Het applaus klinkt enthousiaster dan de band speelt. De dansbewegingen van een fanatieke bezoeker linksvoor slaan langzaam over op een aantal andere toeschouwers.

Misschien zou een wat meer intiemere setting, zoals de NWE Vorst of zelfs de kuil van Cul de Sac beter zijn voor de sfeer van dit concert. De vlakke vloer van het MIDI-theater lijkt aan de grote kant voor dit gezelschap.

Een redelijk optreden van Blouse. De nummers van beide albums komen goed tot hun recht in de nieuwe setting met 'echte' instrumenten, hoewel de drumcomputer en de synthesizer niet geschuwd worden. Voor de rest is het een saaie bedoening. Een enkeling geniet, maar de zaal loopt langzaam leeg.