30.000 Monkies, Incubate 2014, Cul de Sac, woensdag 17 september 2014
#Incu14: 30.000 Monkies verrassend hard en fascinerend
Experimentele noiserock en confetti gaan prima samen
‘Don’t judge a book by its cover’, een uitdrukking die de Belgische band 30.000 Monkies op het lijf geschreven is. Laat je niet misleiden door het kleurrijke en vrolijke artwork, de albumcover van laatste EP is allesbehalve representatief voor de muziek die de band maakt. Verwacht bij deze lieflijke eerste indruk geen blije indiepop, maar harde, hele harde experimentele noiserock met een vleugje stoner en zelfs metal. Oordoppen ten zeerste aanbevolen.
HET CONCERT
DE ACT
Onze zuiderburen zijn goed vertegenwoordig op deze editie van Incubate. Wederom staat hier vanavond in Cul de Sac een Belgisch bandje. Deze jonge jongens maken experimentele noiserock, met metal- en stonerinvloeden van bands als Mastodon en My Bloody Valentine. Vorig jaar kwam de tweede EP van 30.000 Monkies uit: Somewhere Over The Painbow.
HET NUMMER
Het laatste nummer, 'Batteram', begint anders dan alle andere nummers. Vrij rustig, met een hele diepe bas en vocals die bijna klinken als Tibetaans monnikengezang. Het nummer heeft een bijna helende werking, velen staan ook met gesloten ogen de muziek in zich op te nemen. Dan neemt het nummer plots een verrassende wending: alle remmen gaan los. Pedaaleffecten worden opengegooid en de frontman schreeuwt onverstaanbare teksten. Cul de Sac wordt overspoeld door een stortvloed aan échte noise. Dit gaat enkele minuten zo door. De bandleden zitten/liggen op het podium aan alle knopjes te draaien en letterlijk te slaan op hun gitaren. Een bijzonder, doch vermakelijk schouwspel, vooral gezien het feit dat de muzikanten het om de zoveel tijd nodig vinden om tussen het noise-maken door wat confetti te strooien.
HET MOMENT
Het is niet druk in Cul de Sac. Frontman Ruben ziet daarom ook zijn kans schoon om gebruik te maken van alle ruimte in de Culkuil. Hij springt het podium af en begint de kuil op en neer te rennen met zijn gitaar. Uiteraard gaat ook dit weer gepaard met het strooien van confetti.
HET PUBLIEK
Het publiek lijkt bij aanvang van het concert al verrast: bij wijze van feestelijk welkom wordt er nog voor het eerste nummer een handvol kleurrijke confetti het publiek in gegooid. Gezellig, zou je zeggen. Maar als het eerste nummer erin kickt, wordt het publiek overdonderd met een flinke dosis noise. Deze verbazing lijkt gaandeweg het optreden te blijven hangen. Het publiek komt daardoor niet echt los, maar staat vol verwondering te kijken naar wat er op het podium (en in de Culkuil) gebeurt. Ze vinden het in elk geval interessant.
HET OORDEEL
Fascinerend, hard en onvoorspelbaar. Dat zijn drie woorden die het concert van 30.000 Monkies in Cul de Sac goed samenvatten. Dit Vlaamse noise-viertal weet in ieder geval goed waar het mee bezig is en zet daardoor ook een muzikaal sterk optreden neer. Het concert in zijn geheel was misschien beter tot zijn recht gekomen als er een groter en enthousiaster publiek had gestaan. Er waren deze Incubate al een boel concerten waarbij een moshpit overbodig was, terwijl het hier juist helaas aan geram en gebeuk ontbrak.