De Popronde begint dit jaar lekker rustig met Theo Sieben in de oude vertrouwde Sounds. Theo is zo´n jongen die het moet hebben van een authentiek gitaargeluid en een even authentieke vertelkunst; een man ook die zijn verhalen en liederen voorziet van een pantser van inktzwarte humor om de gevoelige ziel die daarachter schuilgaat te beschermen voor al te direct contact met de harde werkelijkheid. Dat levert uitermate aardige anekdotes op over een in de binnenlanden van Suriname levende vriend van zijn vrouw die vlak na zijn verscheiden is gereïncarneerd in hun inmiddels zes maanden oude zoontje (duidelijk zichtbaar aan de bruinomrande navel van de kleine), een ´optimistische´ vriend Andy die ´het serieuze drinken´ maar niet onder de knie kon krijgen en toen maar drie maanden voor zijn afstuderen met de noorderzon is vertrokken (wellicht naar het verre Canada), nadat hij door een weldoener uit de kluisters van zijn schulden verlost was; een door innerlijke demonen geplaagde buurman, tot slot, die als hij er eindelijk eens in slaagt om een vrouw aan de haak te slaan haar nog voor het einde van de nacht zijn huis uit heeft gejaagd. Die laatste verdient niet beter, aldus Theo, maar wanneer hij in het daaropvolgende lied zingt dat liefde niet meer is dan een cadeau voor diegenen die in het leven al reeds geslaagd zijn, krijgt men de indruk dat hij eigenlijk genuanceerder over het geval denkt. Het mag dan ook geen verbazing wekken dat deze goede ziel, die zich verschuilt achter een cynisch masker, Skip James´ reliklassieker ´Jesus Is A Mighty Good Leader´ met veel overtuiging weet te coveren. Een heel menselijk begin van de avond. [MdW]

Neem aanstekelijke gitaarrifjes, drum- en baslijnen van een oud Arctic Monkeys album en gooi er de vocals van Cage the Elephant overheen, dan krijg je zoiets als Lookapony. Deze indierockband uit Eindhoven is een behoorlijk goed Nederlands antwoord op bands uit die categorie. De heren van Lookapony zijn nog jong, maar ook ontzettend getalenteerd. De praatjes van de zanger tussen de nummers door zijn ietwat awkward, maar dat heeft ook wel weer zijn charmes. Lookapony is een van de eerste bands die deze Popronde spelen, dus het publiek moet er nog even inkomen. Het duurt dan ook een paar nummers, maar gaandeweg het optreden maken ze een goed sfeertje in Extase. Er zit zeker potentie in Lookapony, ze zouden zich bijvoorbeeld ongetwijfeld staande houden op een festival tussen indiebands van internationaal niveau. [JJ]

Dat het stof van de toekomst ons niet hard in het gezicht hoeft te slaan, maar ook zachtjes over allen heen kan dwarrelen, wordt deze avond overtuigend gedemonstreerd door de jongens en het meisje van The Future's Dust in Stage01. De set is nog nauwelijks begonnen wanneer de voorzichtige akoestische en elektronische klanken van het podium even ruw worden verstoord door de per ongeluk aangeslagen DJ-installatie, waardoor het naar binnen gekeerde en kwetsbare karakter van de muziek zich onbedoeld des te nadrukkelijker stelt. Suf of ingedut klinkt dit combo echter nooit, dankzij de buitengewoon afwisselende en dynamische spanningsopbouw die in ieder nummer weer anders gerealiseerd wordt. Met de toepasselijk getitelde eerste single ´Passage´ (afkomstig van hun debuut EP ´Marrakech´) wordt dit dromerige en intieme feestje voor zachtaardige schoenenstaarders op fraaie wijze besloten. [WdW]

De meest uitzinnige en humoristische show van de dag komt ongetwijfeld op het conto van het zeer subtiel genaamde orkestje Orgaanklap, een gezelschap bestaande uit een viertal eigentijdse punkers met onmiskenbaar Hollandse allure, dat waarschijnlijk geen geld heeft voor overdadige kostuums en derhalve nagenoeg naakt optreedt. Eenieder die Aux Raus in het vaderlandse concertlandschap mist, kan zijn hart ophalen bij deze jongens, wier losgeslagen rammelpunk muzikaal ongeveer even weinig om het lijf heeft als de uitvoerenden zelf, maar desalniettemin inslaat als een confettibom. De eerder op DJ-sets dan op live optredens berekende geluidsinstallatie van Studio draagt vast het hare bij aan de beroerde kwaliteit waarmee drums, snaren en vocalen de weg naar de gehoorgangen van de talrijke bezoekers vinden, maar dat werkt in dit geval enkel sfeerbevorderend. Zoals bij iedere rechtgeaarde punkband draait alles hier namelijk om de performance – en laat die nou in dwaasheid zijn gelijke nauwelijks kennen. Terwijl de bandleden energiek op en over elkaar springen en samen een boeiende choreografie uitvoeren, worden we in onze eigen taal deelgenoot gemaakt van enige prangende kwesties, variërend van de vraag waarom men nog nooit te gast is geweest bij 100% NL tot relationele beslommeringen, speciaal voor deze situatie toegesneden op verliefde aanwezigen Guido en Emma. Het opvallend gemêleerde publiek neemt er met zichtbaar groot welgevallen kennis van, waardoor we ons inderdaad met recht kunnen afvragen hoe lang het nog zal duren eer Geer en Goor deze grootheden naast zich zullen moeten dulden. [WdW]

Wat voor de vorige band in de Hall gold, blijkt helaas maar half op te gaan voor onze Nijmeegse vrienden die zich naar de ´Quadratestadt´ vernoemd hebben: De zaal is net als bij Kleinindustrie behoorlijk leeg aan het begin van het optreden, maar vult zich vervolgens nauwelijks. En dat, terwijl men niet meer dan een maand geleden nog voor een volle en enthousiaste Extase stond te spelen. Blijft het publiek op de late avond liever in de binnenstad? Zijn er teveel aanlokkelijke alternatieven op dit tijdstip? Is het Poprondepubliek te tam voor dit slag van strak getimede hard-hittin´ experimentele noise? Heeft al de ophef rond het naderende Sinterklaasfeest, die elk jaar groter lijkt te worden, het ´zie-ginds-komt-de-stoomboot´-saxofoongeluid van blikvanger Otto verdacht gemaakt? Waar het ook aan ligt, feit is dat slechts enkele die-hard muzikanten, recensenten en fotografen, vrijwel allen oudgedienden in de wereld van de undergroundmuziek, getuige zijn van het spetterende optreden van deze muzikale extremisten. Het enthousiasme is er niet minder om, en uw behoorlijk beschonken recensent heeft er soms moeite mee zijn toch al wankele evenwicht te bewaren en tegelijkertijd op afdoende wijze zijn geestdrift te doen blijken. Misschien wel het beste concert van de avond, met het meest selecte publiek. [MdW]

Deze metalcore-band uit Arnhem heeft op een positieve manier een gruwelijke indruk weten te maken in Little Devil. De vijf mannen spelen een kneiterharde gig, met instrumentale skills waar je U tegen zegt. Vocaal was het optreden ook ontzettend goed, ondanks dat zanger Koen zich erg ziek voelt. Tot tweemaal toe verlaat hij tijdens een nummer even het podium, om vervolgens met een leeggegooide maag het nummer te hervatten. Dan is ook nauwelijks meer op te merken dat hij zich zo slecht voelt. Jammer genoeg is er maar weinig publiek, maar de zanger heeft daardoor wel alle bewegingsruimte om helemaal los te gaan. Kortom, dit was een, naar omstandigheden, ijzersterk optreden van een zeer getalenteerde metalcore-band die een groter publiek verdient! [JJ]