Tafels vol elektronica zijn geen ongewoon gezicht op deze bijeenkomsten, maar ouderwetse diaprojectoren zie je daarbij toch zelden opduiken. Vlaming Floris Vanhoof, die deze avond het spits mag afbijten en verantwoordelijk is voor deze opstelling, blijkt echter desondanks bepaald geen nostalgisch ingesteld artiest. Geïnspireerd door experimenteel componist Richard Maxfield, die muzikanten trachtte aan te sturen door middel van de 'energie' die zijn intense blikken zouden communiceren, creëert Vanhoof muziek via de breingolven die een speciale hoofdband naar zijn elektronische instrumentarium verstuurt: hoe geconcentreerder de artiest, hoe luider de klanken. Hij demonstreert dit principe door al ronddwalende door de zaal enkele van de in het duister gehulde bezoekers met een lampje te beschijnen en aan te kijken – bij oogcontact neemt het volume van het gezoem dat zijn apparatuur continu produceert inderdaad sterk toe. Grappig om te constateren dat dit natuurlijk ook het geval is wanneer hij uiteindelijk zelf achter de knoppen plaatsneemt voor een audiovisuele set, waarin afbeeldingen van oeroude en hypermoderne objecten, aangevuld met scènes uit de natuur, in een vaak rap tempo door elkaar lopen (vandaar de vele projectoren), heel effectief begeleid door bijna hypnotiserende elektronische klankmotiefjes. Een bijzondere start van dit immer verrassende festijn.

Dat Berlijn en Dada uitstekend met elkaar overweg kunnen, wordt uiteindelijk nog even overtuigend gedemonstreerd door Toka Lügenvater. Dit internationale duo sluit op zijn eigengereide manier voorbeeldig aan bij het ondergrondse speeltuinkarakter van Gifgrond, met een op het oog ingetogen Japanner die de yin vormt bij de yang van een hyperenergieke Duitser, die graag zingt, tekent, tettert, toetseneert, door de zaal rent en speelgoed ritmisch over de aarde laat schuren, waar mogelijk het liefst tegelijkertijd. Terwijl zijn onbewogen vriend op gitaar en keyboard de basis legt voor de aburdistische, dissonante 'dadapunk' nummers die op het publiek worden afgevuurd, neemt onze uitgelaten oosterbuur iedere keer weer een andere rol aan, waarvan de meest opvallende misschien wel de geïncarneerde bij is, die regelmatig enthousiast met zijn harde voelsprieten op de vloer slaat bij wijze van aanvullende percussie (meneer schijnt sowieso over een bovengemiddelde belangstelling voor insekten te beschikken). Een geslaagde slotmanifestatie bij een al even succesvolle Gifgrond-editie.