...want toen was het tijd voor de Rotterdamse ´post-pop-noisrockband´ Sweat Tongue. Rotterdammers staan niet bekend om hun zoetgevooisde conversatie, dus eigenlijk hadden we al kunnen vermoeden dat de bandnaam ironisch bedoeld was, maar niets had ons kunnen voorbereiden op het infernale gitaargeluid dat, na een korte wachttijd, uit de kuil van de Cul de Sac oprees en ons in eerste instantie met pijnlijke oortjes naar de achterzijde van het café deed vluchten. In onze vlucht hoorden we nog een der toeschouwers de woorden ¨dit is echt slecht¨ uitspreken, waarmee het de lezer voldoende duidelijk zou moeten zijn dat deze band muziek maakt die, om het voorzichtig uit te drukken, ´niet voor iedereen´ is. Wanneer u nooit in de gelegenheid bent geweest een performer als Lydia Lunch aan het werk te zien en hier wel grote behoefte aan hebt, dan zou u kunnen overwegen om, bij wijze van substituut, deze band eens een kans te geven. U kunt dan in elk geval getuige zijn van een lange donkerharige dame die ons wil bewijzen dat dames heel goed herenondergoed kunnen dragen, dat dit ondergoed goed dienst kan doen om kerstverlichting in te steken, dat men prima kan musiceren door een ventilator tegen een plastic bekertje te houden, dat het spreken/krijsen door een pijp die in een soort blikjesgeval is gestoken interessante auditieve effecten kan hebben, en last but not least, dat innerlijke gekweldheid een prima basis kan zijn voor een muzikantencarrière. Hierin wordt zij bijgestaan door een zachtaardig ogende jongeman die zijn best doet zijn gitaar zo hels en knarsend te laten klinken dat ´schurend´ een understatement zou zijn, en een percussioniste die op haar drumstel zit te slaan als een dominatrix die klappen aan het uitdelen is. Veel enger dan welke Halloween-uitdossing dan ook, dit trio...

Toch staat er nog een act op het programma – een Zweedse aanbidder van de jeugd die in het grauwe dagelijkse bestaan luistert naar de naam Hannes Norrvide, maar met zijn getinte huid en donkere haren een verre van Scandinavisch uiterlijk heeft. Hannes is een jongen, die lijdt aan een aandoening die men niet terugvindt in enig medisch handboek, hoewel de patiënt er zeer veel hinder van ondervindt – een aandoening, die we provisorisch met de term ´existentiële koude´ zouden kunnen aanduiden. Het is niet alleen zijn huilende zang die daarvan getuigenis aflegt: Ook het naar beneden gerichte gelaat, de gesloten ogen en niet in de laatste plaats het feit dat hij in het warme café zijn jas aanhoudt, leggen ondubbelzinnig getuigenis af van zijn toestand. In de Cul de Sac is het inmiddels gezellig druk en wordt er heel wat afgekwetterd (uw verslaggever doet hier, waarschijnlijk tot zijn schande, lustig aan mee), wat Hannes misschien nog eenzamer doet voelen. Wat er in zijn hoofd omgaat, is door zijn voornoemde houding echter moeilijk na te gaan, maar feit is wel dat hij op een gegeven moment doodleuk van het podium afloopt, terwijl zijn geluiden voortbrengende zwarte doos rustig door blijft spelen. Had hij echter zijn ogen open gedaan, dan had hij gezien, dat na een aanvankelijk onwennig begin, enkele vrije geesten, die hun lichaam niet bewonen zoals een gevangene zijn kerker, maar zich integendeel thuisvoelen in hun sensorisch apparaat en de mogelijkheden ervan onderkennen, aan het dansen zijn geslagen zoals men dat op een Incubated-avond slechts zelden mag ervaren. Zodat de depressieve Zweed, gevangen in een mediterraan lichaam (of misschien eerder de mediterrane mens, vastgehouden in het kille koude noorden), toch nog iets in gang gezet blijkt te hebben waar hij zelf misschien ook een beetje vrolijk van zou worden.