Obliteration brengt Extase terug in 90´s sferen

Deathronation en Degial maken tijdscapsule-ervaring compleet

Maarten de Waal ,

Frank Zappa voorspelde ooit dat retrobewegingen in de muziek eens zo snel op de oorspronkelijke genrepioniers zouden volgen, dat het er uiteindelijk op uit ging lopen dat retro-interpretaties aan de eigenlijke stijlen vooraf zouden gaan. Zover is het nog niet, maar wanneer men uw verslaggever pakweg vijftien jaar geleden had gezegd dat hij op deze avond bands aan het werk zou zien die de mosterd halen bij de extreme metalacts waar hij op dat moment naar aan het luisteren was, zou hij u waarschijnlijk vreemd aangekeken hebben. Niettemin is dat precies wat we deze maandagavond in Extase gaan beleven – mannen die veelal jonger ogen dan uw reporter en de meeste andere aanwezigen, die death metal maken die zo zou kunnen stammen uit een tijd waarin de woorden ´slam´ en ´-core´ nog geen enkele doodsfanaat iets zeiden. Een fijn tijdreisje voor een publiek van overwegend nostalgisch ingestelde dertigers, aangevuld met een handvol te laat geboren twintigers.

DEATHRONATION

Na enige vertraging veroorzaakt door de onvermijdelijke files onderweg, openen de Nürnbergers van Deathronation nog voor negen uur het bal. De death met thrash-invloeden die deze heren ons voorschotelen, vormt een ideale opwarmer voor de andere bands van deze avond. Geen moeilijk gedoe, geen bespeurbare aanvechting om ergens het gaspedaal in te houden (behalve om een toepasselijk eerbetoon te brengen aan de dit jaar overleden Slayericoon Jeff Hanneman), maar voluit rammen & riffen dat het een lieve lust is. Aan het begin wordt het concert wat gehinderd door een irritante stoomfluittoon, maar die is al snel verholpen. Een blijvender euvel vormt het feit dat de geluidsman duidelijk tot een jongere metalgeneratie behoort, en de neiging heeft het geluid (althans voor ons gevoel) te schel en te ´dun´ te maken, waarschijnlijk in een poging de zaak niet te ongedefinieerd te doen klinken – feit is echter dat een zompig geluid bij dit soort muziek helemaal geen afbreuk doet aan de ervaring, maar juist bij kan dragen aan de feestvreugde. Afgezien van deze makke een heel aardige set, die de enkele tientallen bezadigde dertigers echter (nog) niet in beweging vermag te krijgen.

OBLITERATION

Door de late aanvang moeten enkele treinende bezoekers reeds voor het einde van deze avond het café verlaten, en het is waarschijnlijk om deze reden dat men de hoofdact nu in het midden neerzet, zodat mensen niet de band waarvoor ze zo ver gereisd hebben moeten missen. Een sympathieke geste, die het solidaire familiegevoel dat in de metalgemeenschap heerst eens te meer bevestigt. En het moet gezegd: Het optreden van Obliteration vormt ook het onbetwiste hoogtepunt van de avond. De op klassieke leest geschoeide death met doominvloeden kan concurreren met het beste wat er in de vorige eeuw op dit vlak gemaakt is. Misschien zien we hier de heilzame invloed van plaatsgenoot Fenriz, de old-school purist die elke vorm van muzikale nieuwlichterij resoluut afwijst. Hoe dit ook zij, feit is dat het ijzersterke materiaal en de dito performance zelfs bij de mannen op leeftijd een brede grijns op het gezicht tovert en vele hoofden fervent doet schudden. Na de knallende afsluiter ´The Worm That Gnaws In The Night´ doet men achter de merchtafel dan ook goede zaken. Old-school death metal heeft zelden zo ´fris´ geklonken...

DEGIAL

Om de bovengenoemde reden is het publiek bij de eerste klanken van deze mannen uit Uppsala enigszins uitgedund, maar gelukkig zijn er nog voldoende mensen aanwezig om de zaal net niet leeg te doen aanvoelen. Degial maakt, zoals de geijkte formule luidt, ´blackened death´, wat betekent dat men de meer ´zachte´, mystiek-mysterieuze kanten van de black metal laat voor wat ze zijn, om de harde nihilistisch-militaristische klanken van het genre te integreren in het death metalgeluid. Het geheel klinkt dan ook als de muzikale equivalent van een kolonne meedogenloos voortdenderende rupsvoertuigen, waar de bekendste metalband van Zwedens oude universiteitsstad, de pantserdivisie Marduk, vast met goedkeuring naar zou hebben gekeken. Een ziedend einde van wat we, in de woorden van onze fotograaf, zeker zouden mogen omschrijven als een geslaagd avondje vol ¨goeie ouwe herrie¨.