De dag start op een lokale noot met de viezeriken van Antropomorphia, wier sfeervolle verse werkstuk 'Evangelium Nekromantia' zoals wel vaker niet op de goedkeuring van onze oosterburen – althans van de over hen gestelde autoriteiten – kan rekenen. Een bombastisch intro kondigt de komst van het illustere viertal aan, dat vervolgens enthousiast van wal steekt met een verwoestende pot death metal. Ondanks het vroege tijdstip hebben zich (ongetwijfeld mede dankzij het feit dat hier een thuiswedstrijd gespeeld wordt) al heel wat vriendjes en vriendinnetjes in de grote zaal verzameld, waardoor de vakkundige verrichtingen van deze reeds in de jaren negentig actieve groep in goede dode aarde vallen. Een aangenaam begin van deze tweede festivaldag. (WdW)
Anatomische genoegens domineren tweede dag Neurotic Deathfest
Carcass maakt geslaagde terugkeer op doodsfestijn, Repulsion glorieus rammelend
Drie jaar na hun eerste optreden op Neurotic Deathfest illustreerden de grindpioniers van Carcass afgelopen zaterdag nog maar eens waarom ze tot de onbetwiste top van dat genre behoren (en natuurlijk ook tot dat van de melodieuze death metal). Het bijgevoegde smakelijke beeldmateriaal resulteerde in combinatie met eerdere concerten van onder andere Haemorrhage en Necrophagia in een anatomisch leerrijke dag.
ANTROPOMORPHIA
HAEMORRHAGE
Het bloederige karakter van de dag vindt een voorlopig hoogtepunt in het optreden van Haemorrhage, een bende in medische uniformen gestoken Spaanse maniakken, aangevoerd door een aanvankelijk op vier poten over het podium rondrazend, halfnaakt beest dat duidelijk een ernstige aanvaring met een aanzienlijke hoeveelheid ketchup heeft gehad. Gezien de entourage mag het niet verwonderen dat de muziek die door deze troep over het voetlicht wordt gebracht in het goregrind domein te plaatsen is: een soort van zuidelijke versie van ons eigen Rompeprop zogezegd, met een robuuste blondine op gitaar waarvan je in stilte hoopt dat ze ook in het dagelijks leven verpleegster is (het is immers altijd goed om een beetje plezier te hebben in je werk). Heel amusant, ook al door het rondslingerende been. (WdW)
NECROPHAGIA
Na het enthousiaste splatterfeestje van Haemorrhage blijven we nog even met ledematen zwaaien met de absolute godfathers van het ´horror metal´-genre: Necrophagia. Twee jaar geleden waren ze hier ook al te gast, en hoewel de grijze haardos van kannibalenopperhoofd Killjoy ons van dat optreden niet meer bijstaat, herkennen we wel de vrouwenkop en de andere lichaamsdelen waarmee hij ook nu weer druk in de weer is. Muzikaal is er uiteraard niets nieuws onder de zon – Necrophagia blijft een death metal act uit de tijd waarin het niet ging om supersnelle tempo´s en overdonderende techniek, maar om fijne ´gutsy' riffs en solide songs. Die heeft men in overvloed, en de podiumpresentatie van de kleine Amerikaan staat immer garant voor een fijn death metal partijtje. Een van de meer sfeervolle optredens van deze dag. (MdW)
PIG DESTROYER
Bij een niche-festival als NDF is het onvermijdelijk dat een groot deel van de bill wordt gevuld met acts die al eerder op het affiche stonden, maar als we ons niet vergissen, kan dat niet gezegd worden over Pig Destroyer, de Amerikaanse band die als geen ander heeft bewezen dat grindcore en virtuoos spel prima hand in hand kunnen gaan. Pareltje ´Ṕrowler In The Yard´ is een klassieker voor elke liefhebber van intelligente grind vrij van hokjesgeest, dus dit zal zeker een concert zijn waar menig trouw NDF-ganger halsreikend naar heeft uitgezien. De hooggespannen verwachtingen worden wat ons betreft volledig waargemaakt – brulbeest Hayes ontpopt zich als een meer ingetogen versie van Napalm Death-voorganger Barney, en het is ons na deze live-performance eens te meer duidelijk dat deze band sowieso het grote voorbeeld vormt voor de sympathieke Amerikanen, die er goed in slagen hun basisinvloed te verrijken met allerlei op het eerste gezicht stijlvreemde elementen. Doordachte grind op zijn best. (Jammer dat het andere vehikel van Scott Hull, Agoraphobic Nosebleed, voor zover wij weten niet optreedt, anders was het een mooie band geweest voor een der volgende NDF-edities.) (MdW)
WORMED
Dit Spaanse sci-fi combo maakte twee jaar geleden een onuitwisbare indruk op uw recensent, en stelt deze keer in een overvolle Kleine Zaal wederom niet teleur. De fotografe kreeg zichzelf helaas niet op tijd naar binnen ´gewormed´, en dat is jammer, want het uitzicht op twee kale bolletjes, opgesteld op de flanken van het podium, die hun handjes met bovenmenselijke snelheid over de snaren laten gaan is sowieso, laten we het maar zeggen, ´buitenaards´. De lichtshow maakt het ´they have landed´-gevoel helemaal compleet, hoewel deze laatste helaas minder indrukwekkend overkomt dan bij de Main Stage twee jaren terug. Wat meteen het enige minpuntje van dit voor het overige spectaculaire optreden is. (MdW)
IMMOLATION
Het muzikale hoogtepunt van de dag komt misschien wel op conto van de mannen van Immolation. Deze geroutineerde veteranen hebben al een aantal decennia een heel eigen en direct herkenbare variant op het technische death metal geluid ontwikkeld, die vandaag met grote kracht en welhaast feilloze precisie over het gretige publiek wordt uitgerold. Toevallig spelen de sympathieke New Yorkers rond de klok van acht, waarom ze in overeenstemming met de nationale traditie halverwege hun concert enige momenten stilte in acht nemen. Natuurlijk zijn er dan altijd wel een paar botteriken die het niet kunnen laten de rust te verstoren, maar opvallender is hoeveel aanwezigen zich midden in deze enerverende show in weten te houden. Vervolgens raast het gezelschap direct weer als tevoren verder, met een gedrevenheid waar menig nieuwlichter een voorbeeld aan kan nemen. Onstuitbaar, deze Amerikanen. (WdW)
VALLENFYRE
Ter hoogte van het Engelse Vallenfyre wordt het complexe geratel dat dit festival doorgaans kenmerkt even doorbroken middels atmosferische, ja zelfs ronduit trage passages. Dit tamelijk recentelijk gevormde gezelschap voelt zich klaarblijkelijk sterk verbonden met de aloude Britse doomtraditie, resulterend in slepende melodieuze gitaarlijnen die aangenaam contrasteren met het death metal geweld dat de band vanzelfsprekend ook te bieden heeft (anders had men zich immers geen plaatsje op het programma verworven). Dat er genoeg lieden te vinden zijn die deze afwijkende klanken als een aardige afwisseling beschouwen, blijkt wel uit de letterlijk tot de nok toe gevulde Kleine Zaal. Een succesvol intermezzo. (WdW)
REPULSION
Neurotic Deathfest heeft in de afgelopen jaren de plezierige gewoonte ontwikkeld om pioniers in het genre aan de vergetelheid te ontrukken, en aan dit rijtje ´vergeten grootheden´ die op het festival de kans krijgen hun kunsten aan een connaisseurpubliek te vertonen, mag dit jaar ook Repulsion worden toegevoegd. Hun album ´Horrified´ uit 1989 geldt als een klassieker voor elke grindcorefan, maar anders dan geestverwanten Napalm Death heeft men nooit een breder publiek weten te bereiken. Een vervelende siktrekker zou kunnen opmerken dat dit komt door het gebrek aan variatie of techniek in de muziek, maar wanneer je een Repulsion-show meemaakt weet je dat dit er niet toe doet. Het trio ratelt er lustig op los en doet ons terugdenken aan een tijd dat extreme metal gewoon extreme metal was, zonder de verkokering die nu deze muziekstijl zo kenmerkt, een feit dat men onderstreept door covers van mede-metalheads van het eerste uur Ślaughter en Venom. Een zeer geslaagde blik in het verleden. (MdW)
COCK & BALL TORTURE
Het Duitse Cock & Ball Torture bewijst maar weer eens dat alles altijd anders is dan je denkt: Je zou verwachten, dat marteling van de genitaliën een hoog gegil oplevert, maar deze jongens brengen juist veel zeer lage en diepe tonen voort. Aan het begin van het optreden zijn de vocalen van de bassist overigens nauwelijks hoorbaar, maar gelukkig wordt dat gedurende de set verholpen. Op dit moment van de avond maakt dat voor de toeschouwers trouwens toch niet meer uit: Binnen de kortste keren hebben we een typische death metal polonaise ofwel circlepit, waarin de slamhandjes ijverig de lucht in gaan. Zelfs enkele stagedivers melden zich. Waarmee de Duitse geslachtsverminkers misschien wel het gezelligste feestje van de dag op hun naam kunnen schrijven. (MdW)
CARCASS
Voor de grootse afsluiting van deze zaterdag tekent het legendarische Carcass, dat reeds onderdeel uitmaakte van de imponerende editie van 2010 en nu glansrijk terugkeert. Want glansrijk is deze show, niet alleen vanwege de verse klanken die men over het publiek uitstrooit, maar ook door de geweldige gore beelden die deze vlotte performance begeleiden. Op een gegeven moment maakt de band gewag van het feit dat ons land een nieuwe koning heeft: “What's his name? Alexander? Then we dedicate the following images to Alexander.” Waarna we getrakteerd worden op een kort overzicht van bizarre genitale verminkingen. Niet alleen het grindverleden wordt echter door de band in ere gehouden, ook melodieus werk van het invloedrijke 'Heartwork' album en het immer pakkende 'Corporal Jigsore Quandary' passeren in snel tempo de revue. Dat dit feest der herkenning voorbij is voor je er erg in hebt, spreekt boekdelen over het succes van het optreden. Met een gedetailleerde sectie op het vrouwelijk lichaam is het echter definitief gedaan met de pret en kunnen we ons gaan opmaken voor de laatste festivaldag, de memorabele fragmenten op het netvlies geplakt. (WdW)