Bij aanvang van de openingsact van NDF 2013 werpen twee verbouwereerde Polen aan onze rechterzijde verwarde blikken in de richting van het podium. Na twee nummers in verbijstering te hebben doorgebracht trekt een der schuchtere Slaven de stoute schoenen aan en vraagt met een beteuterd gezicht “Vader doesn’t play today?”. Gelukkig kunnen we hem op dit punt geruststellen – men heeft slechts stuivertje gewisseld met Iniquity, die nu in plaats van de Poolse metaltrots het spits mag afbijten op de Main Stage. En hoe jammer onze hardwerkende oosterburen dat ook vinden, wij zijn met deze wissel helemaal niet ontevreden. We waren nog niet bekend met het werk van de Deense band, die reeds begin jaren negentig enkele demo’s heeft uitgebracht, om met hun eerste full length ‘Serenadium’ en het daaropvolgende plaatwerk een cultstatus te verwerven onder de liefhebbers van originele technische death metal. Hun set begint met een trage doomy intro, maar al gauw barst het feest los en vliegen de solo’s en tempowisselingen ons om de oren. De band is al een tijd niet meer actief (in de line-up van vandaag is geen van de oorspronkelijke bandleden meer vertegenwoordigd – lid en bandleider van het eerste uur Brian Petrowsky is in 2011 bezweken, volgens de nieuwe frontman door overmatig alcohol- en drugsmisbruik) en is dit jaar eenmalig weer bij elkaar gekomen voor een aantal exclusieve shows. Mooi dus dat we deze band op NDF kunnen meepikken – een mening die door het nu reeds druk moshende en bij afsluiter ‘Son of Cosmos’ luid juichende publiek duidelijk gedeeld wordt. Een bijzonder begin van de dag. (MdW)

In de categorie uit de dood opgestane bands kan het festivalpubliek vandaag genieten van Morbid Saint, een combo dat zijn cultstatus te danken heeft aan het album ‘Spectrum Of Death’ uit 1988. Aangezien de groep sinds die tijd niet veel anders dan een demo en een compilatie heeft uitgebracht, kan het niet verwonderen dat deze schijf het centrale referentiepunt is van dit sfeervolle optreden op het hoofdpodium. De naam van Hanneman hoeft daarbij niet eens te vallen om deze show te kunnen duiden als één groot eerbetoon: het gitaarwerk herinnert namelijk voortdurend aan Slayer, hetgeen eens te meer bewijst hoe invloedrijk dit viertal is geweest in het extreme muziekbereik. Dat de thrashy death metal in goede aarde valt bij de aanwezigen, die Morbid Saint duidelijk niet vergeten zijn, blijkt wel uit het luide gescandeer tussen de nummers door. Een geslaagde performance. (WdW)

De hoofdact van deze eerste festivaldag is Death To All, een ode aan de unieke muziek van Chuck Schuldiner, wiens geesteskind Death uitgroeide tot één van de belangrijkste en meest innovatieve bands binnen het death metal genre. De gelegenheidsgroep is opgebouwd uit een regelmatig van samenstelling wisselende bende Death veteranen uit de latere dagen van dat combo, toen de muziek allengs geavanceerder en complexer werd. Vandaag geven ze een welhaast chronologisch overzicht van het werk van de band, waardoor de enorme evolutie daarvan duidelijk aan het daglicht treedt: van het eenvoudige en pakkende ‘Zombie Ritual’ tot het magistrale epos ‘Flesh And The Power It Holds’ (met de vroege kraker ‘Pull Te Plug’ als gedoodverfde toegift). Vanwege het incidentele karakter van de band zijn de uitvoeringen niet altijd helemaal strak en is het geluid soms niet goed uitgebalanceerd, maar een kniesoor die erom maalt. Het publiek heeft het in ieder geval prima naar de zin en naarmate men bij de laatste Death albums (‘Symbolic’ en ‘The Sound Of Perseverance’) aanbeland, komt de groep duidelijk in zijn element, wat ook niet zo vreemd is gezien de geselecteerde bandleden. Mooi om te zien dat de rijke muzikale erfenis van Schuldiner een kleine twaalf jaar na zijn tragische dood nog steeds volop levend blijkt. (WdW)