De openingsact op deze wat frisse zaterdag is een formatie rond drie Hollandse zangeressen (blond, rood en zwart, volgens de ijzeren formule van menige girlband), die elkaar hebben gevonden in een gezamenlijke liefde voor de Bulgaarse samenzang. Mensen hebben de vreemdste hobby´s tegenwoordig, dat zijn we met u eens, maar omdat men blijkbaar toch een groter (Nederlands) publiek wil bereiken, is Iris Ficker (de rode - toch vaak ´the leader of the pack´, kijk maar naar K3) op het lumineuze idee gekomen enkele Nederlandse teksten te schrijven (ook Jan Rot heeft een handje geholpen) en een begeleidingsband samen te stellen, waarin we naast opkomende balkanaccordeonist Kay Krijnen ook een oude rot als saxofonist Akos Laki aantreffen. De teksten handelen over typische zaken die vrouwen zoal bezighouden: de liefde, jurken, de liefde, etc. De aparte samenzang van de drie frisse deernes klinkt wonderschoon, en de begeleidingsband zorgt ervoor dat de danslustigen ook aan hun trekken komen. Daarvoor blijkt het echter, een enkele uitzondering daargelaten, voor vrijwel iedereen nog te vroeg, en de houten dansvloer voor het podium blijft dan ook akelig leeg. Aan de dames en hun galante heren heeft dat echter zeker niet gelegen. Heeft deze beschrijving uw interesse gewekt, check dan zeker hun website: men probeert namelijk middels crowdfunding een debuut-cd uit te brengen. (MdW)

Terwijl de zon nog geregeld haar gezicht laat zien, mag het internationale gezelschap Mafiasko Taxi het spits afbijten op het kleine podium. Van die taak kwijt men zich met verve middels een enerverend samenraapsel van zigeunerachtige klanken uit alle windstreken, gewapend met verscheidene blazers en vooral ook frontvrouw Jelena Milusic, die er ondanks de enigszins twijfelachtige temperatuur niet voor terugschrikt zich te ontdoen van enkele kledingstukken. Dankzij haar opzwepende performance is deze robuuste zangeres zonder twijfel de blikvanger van dit combo, terwijl in muzikaal opzicht vooral de bijdragen van Dick van der Harst opvallen: een onconventionele gitarist die eerder beïnvloed lijkt door experimentele rock dan door traditionele volksmuziek, maar die toch onverwacht goed op zijn plek blijkt in deze context. Eén van de meest verrassende shows van de dag. (WdW)

Voor aanvang van dit optreden roept de trouwe presentatrice even alle aanwezigen bij het podium, om een beterschapswens over te brengen aan de grote man achter dit festival, Albert Siebelink, die blijkbaar vorige week van zijn fiets is gedonderd en daarbij zeer lelijk ten val is gekomen, waardoor hij dit weekend niet in staat is om bij zijn eigen initiatief aanwezig te zijn. Het gejoel voor het podium was misschien niet zeer verstaanbaar, dus we doen het langs deze weg nog maar even over: Beterschap Albert!

Zoals zovele acts vandaag, laat ook Di Gojim zien dat je de landsgrenzen niet over hoeft voor een aansprekende balkan- of klezmerdeun. Al sinds 1988 probeert men in Nederland het enthousiasme voor klezmer te verbreiden, en met zoveel gevoel voor de muziek en zo´n zelfverzekerde, bij tijd en wijle theatrale podiumpresentatie, mag het geen wonder heten dat deze muziekstijl de laatste jaren zo in de lift zit. Ook Di Gojim schuwt Nederlandstalige teksten niet, waarbij vooral enkele vertalingen van teksten van een ons onbekende Rus eruit springen, bijvoorbeeld die over een mislukte vliegreis van Moskou naar Odessa of de ongelukkige liefde van een giraffe voor een antilope. Nu de mensen toch al voor het podium staan, waagt men hier en daar ook een danspasje, wat de algehele sfeer zeker ten goede komt. Het mogen dan misschien een stel ´gojjen´ zijn, de klezmer van Di Gojim blijkt desondanks zeer overtuigend. (MdW)

De jongste snaakjes van vandaag komen uit Rotterdam en noemen zich de ´Balcony Players´. Nu ja, ze komen eigenlijk uit alle windstreken, maar hebben elkaar gevonden op het Rotterdamse conservatorium, van waaruit ze schijnbaar over de hele wereld hebben gespeeld (en repertoire verzameld), van Roemenië tot Brazilië, waarbij ze en passant ook nog hebben samengewerkt met grootheden als Taraf de Haïdouks. Jaloersmakend. Naast de grote hoeveelheid verschillende stijlen die men als gevolg daarvan machtig blijkt, valt vooral de olifantenfetisj van de (eerder muizige) violiste op. Een olifant op haar tas, een knuffelolifant voor op het podium en jawel hoor, een nummer ter ere van haar olifantengieter, de ´Skaelephant´ (hij houdt van ska), die door het publiek uit volle borst dien te worden meegezongen. Dat publiek, althans het jongere deel daarvan, komt bij dit optreden trouwens echt los, en het is nog niet makkelijk om uit de danswedstrijd gekoppeld aan het laatste nummer (met als prijs een demo en een cd) enkele winnaars te kiezen, hoewel niemand de twee uiteindelijke geluksvogels, die ongeveer het hele nummer op hun handen hebben gedanst met hun beentjes als scharen in de lucht, hun prijs zal willen betwisten. Een der gezelligste optredens van de dag. (MdW)

Het is alweer tijd voor de laatste act, en, wat een wonder, de al urenlang dreigende lucht heeft nog bijna geen druppel losgelaten. Pure magie. Tijdens het optreden van dit internationale gezelschap uit Kortrijk houden we het niet helemaal droog meer, maar op dit moment van de dag zal dat niemand meer wat uitmaken. Het losgeslagen gepeupel wil nog maar een ding: dansen, en gedanst kan er worden op deze ritmische potpourri aan stijlen. Na enkele nummers wordt de hulp ingeroepen van Jelena van Mafiasko Taxi, en ook een virtuoze Servische klarinettist krijgt de gelegenheid om zijn kunsten te vertonen. Na nog een staaltje krachtpatserij van een Italiaanse saxofonist houdt de groep het na een uurtje voor gezien, maar komt uiteraard na luid gejoel nog eens terug voor een toegift, eerst voor solo-accordeon, maar dan weer op volle sterkte, waarna we met een tevreden gevoel de koude nacht in kunnen stappen. (MdW)