Het hoge aantal jonge meisjes in de zaal wijst voor de doorgewinterde concertbezoeker op twee dingen: Er is een band op komst die veelvuldig de 3fm-ether bezet, of er treedt vanavond een zeer charmante jongeman op. Of allebei, uiteraard. Dat eerste is al geen geheim meer, maar ook laatstgenoemde vermoeden blijkt op waarheid te berusten als Emil Landman het podium betreedt. Een (onbekende) jongen met een gitaar is als voorprogramma in een nagenoeg uitverkochte zaal doorgaans kanonnenvoer voor praters, waardoor zo’n act zelden uit de verf komt.
Mr. and Mississippi is een heel goed format
Emil Landman verrast en verovert Kleine Zaal 013
Het ging vlug met Mr. And Mississippi. Wat ooit begon als een schoolproject op de Herman Brood Academy in Utrecht, heeft inmiddels twee 3FM-megahits op het palmares en mag vol vertrouwen uitkijken naar het festivalseizoen. Daarbij komt het succes voor de groep op een commercieel aantrekkelijk moment. Want de folkpophype, veroorzaakt door groepen als Mumford & Sons, Of Monsters And Men en The Lumineers, schreeuwt om een Nederlandse aanbieder in een snel groeiende markt.
Maar die vlieger gaat niet op voor Landman. Het talent van eveneens de Herman Brood Academy maakt uitstekend contact met zijn publiek, waarbij hij bovendien zijn uiterlijk meeheeft. Maar Landman is meer: zijn teksten en gitaarbegeleiding zijn gelaagd, zijn hese stem is melancholisch en zwoel tegelijk. Als hij speelt, lijkt hij de ideale crossover tussen de spannende Fink en de toegankelijke John Mayer. Als hij vertelt tussen zijn nummers, is hij een enthousiaste, doch niet irritant aanwezige schooljongen. De ideale wapens om een zaal als deze volledig mee aan je voeten te werpen. Nog nooit was de Kleine Zaal zo stil tijdens een voorprogramma.
Zowaar lijkt de lat even hoog te zijn gelegd voor hoofdact Mr. And Mississippi, maar het publiek is niet vergeten waarvoor het kwam. Terecht, want op de liedjes en de uitvoering daarvan is op het eerste gezicht en gehoor weinig af te dingen. De zweverige wall of sound – eenvoudig maar slim gecreëerd met veel galm en delay op de gitaren – biedt herkenbaarheid. Zangeres Maxime Barlag heeft precies zo’n stem waarvan iedere man droomt er ooit op een zondagochtend mee gewekt te worden: “Goedemorgen schat, ik heb croissantjes gemaakt.” De samenzang met percussionist/zanger Samgar Lemuël Jacobs is evengoed betoverend. Het totaalplaatje is goed, erg goed, maar er blijft iets knagen.
Zo’n cover van de Daughter-cover van ‘Get Lucky’ is leuk, maar het doet ook af aan het eigen materiaal. En dat eigen materiaal begint iets over de helft van de show ook in waarde te dalen: die galmgitaren, kan dat alsjeblieft even wat minder? Het publiek lijkt het onverminderd – en wellicht wat al te makkelijk – te slikken. Als er twee lampen achter de band aanschieten en in divergerende, witte lijnen de zaal in stralen, schiet een bataljon aan smartphones de lucht in om een foto te maken. Ja, het is een mooi gezicht. Maar is het daadwerkelijk zo bijzonder als men wil geloven?
Diezelfde vraag blijft na het optreden rond de muziek hangen. Het antwoord daarop is echter simpel: Nee, zo bijzonder is het niet. Maar Mr. And Mississippi is een verdomd goed format.