Vooreerst wordt de stemming er alvast een beetje ingebracht door Staton, een opkomend combo dat weliswaar niet zo hard rockt als het hoofdprogramma, maar desondanks met een behoorlijke dosis energie en overtuiging aan de slag gaat. Onder leiding van een vrouwelijke vocalist schotelt dit gevarieerde gezelschap enkele veelbelovende nummers aan de toeschouwers voor, die zich niet makkelijk in een enkele categorie laten vangen. De betrokken muzikanten doen stuk voor stuk hoorbaar hun best met originele bijdragen op de proppen te komen, en het resultaat is derhalve zeker niet onaangenaam om naar te luisteren. Het klinkt echter allemaal nog net iets te overdacht, zoals dat bijvoorbeeld ook vaak bij groepen van de rockacademie het geval is. Niettemin een aardige, zij het tamelijk summiere start van deze bijeenkomst.
Navarone zegeviert in uitverkocht 013
Staton staat garant voor sfeervol voorafje
Dat de rockers van Navarone niet voor een kleintje vervaard zijn, werd afgelopen vrijdag voorbeeldig aangetoond in een propvolle Kleine Zaal. Daar wist de band een schare van (naar het zich liet aanzien) fanatieke Arrow luisteraars op veelal gevorderde leeftijd namelijk letterlijk op de knieën te krijgen.
STATON
NAVARONE
Na een stevige pauze dempen de lichten voor de tweede maal met het aantreden van één van de gitaristen van Navarone, die met een peinzende solo het concert op een ingetogen, maar boeiende noot start. Het duurt echter niet lang voor het publiek getrakteerd wordt op het ongebreidelde enthousiasme van de voltallige band, die zich al direct meesters in het creëren van dynamiek betonen. Weliswaar is er muzikaal gesproken duidelijk niets nieuws onder de zon, maar de aanzienlijke capaciteiten van alle bandleden en de spontaniteit van de uitvoeringen zorgen ervoor dat er nauwelijks iemand in de zaal te vinden zal zijn die daarom maalt. Daar komt nog bij dat het eigen repertoire behoorlijk divers is, variërend van een lange psychedelische mijmering over paddestoelen in de woestijn tot compacte rockers en mooi opgebouwde ballades. Opvallend is dat men zich in de gedaante van Led Zeppelins ‘Whole Lotta Love’ en Deep Purples ‘Child In Time’ aan enkele torenhoge monumenten uit de rockgeschiedenis waagt – nog opvallender dat men daar uitstekend mee wegkomt.
Dat zegt natuurlijk niet alleen iets over de kwaliteiten van de instrumentalisten, maar ook over die van de zanger, niet zelden de zwakke schakel van aanstormende bands. Het tegendeel is hier echter het geval, want hoewel de frontman zich tijdens de set even excuseert voor zijn lichtelijk door een griepje aangetaste stem, valt toch vooral de enorme kracht en helderheid daarvan (met name in de hoge regionen) positief op. Niet alleen dat, ook ontpopt deze vocalist zich tot een guitige spreker, die met zijn frisse presentie de aanwezigen schijnbaar moeiteloos weet te begeesteren: toch bepaald geen sinecure, als je bedenkt dat we hier te maken hebben met een door de bank genomen behoorlijk oud publiek. Kleuters krijg je allicht gemakkelijk mee als je hen in een liedje oproept door de knietjes te gaan en vervolgens langzaam op te rijzen, maar als je dat tijdens een Led Zeppelin klassieker aan een grote groep volwassenen verzoekt en het nog succes heeft ook, spreekt dat boekdelen over je charisma. Het vormt misschien wel het meest memorabele moment van deze prachtig gerealiseerde show.