Ergens in de set geeft een van de bezoekers tijdens een korte pauze luidruchtig te kennen dat een en ander hem behoorlijk aan Frank Zappa doet denken, en daarmee bevestigt hij een indruk die uw scribent reeds bij het begin van het concert overviel (denk dan met name aan een plaat als ‘The Grand Wazoo’, waar Frank zijn liefde voor blazers boven strijkers bekent en de eersten een glorieuze overwinning laat behalen op het kitscherige geschmier van de laatsten). Bandleider Vermeersch lijkt met deze vergelijking niet erg in zijn nopjes; waarschijnlijk vinden muziekmakers het vaak niet leuk vergeleken te worden met hun voorgangers, maar in dit geval zou het toch een compliment moeten zijn, zeker omdat het materiaal van onze Broeders van de Platte Aarde niet voor dat van de grootmeester onder doet. En laten we eerlijk zijn, met titels als ‘Sneak Attack Of The Sponges’, ‘Rich Man’s Blues’ en ‘Experiments In The Revival Of Organisms’ vraag je er ook wel een beetje om. Bij het laatste nummer hoort trouwens ook een film (het woord ‘filmisch’ komt als omschrijving van de klanken van FES sowieso regelmatig voorbij), die we gelukkig niet te zien krijgen, want het onderwerp is weinig vrolijk: het is een Sovjet-propagandafilm uit de jaren vijftig, waarin getoond wordt hoe men een onthoofde hond kunstmatig in leven houdt met kunsthart, kunstnieren en dergelijke, om daarna zijn kop er weer aan te naaien; waarmee de Sovjets waarschijnlijk wilden illustreren, dat men er zich de afgelopen decennia weliswaar met name op had toegelegd massaal de eigen burgers over de kling te jagen, maar dat dit puur een kwestie van vrije keuze was – als men had gewild, had men gerust met dezelfde inzet schijnbaar levenloze lijken weer tot leven kunnen wekken.