Amsterdammer Rogier Smal opent deze laatste Gifgrondbijeenkomst van het seizoen op een hoogst ongebruikelijke noot. Wil hij met zijn collega’s in Dagora nog wel de nodige herrie maken, als Roro gooit hij het duidelijk over een heel andere boeg. Met enkel een snare drum en wat geassorteerde, niet altijd voor muzikale doeleinden geproduceerde objecten tot zijn beschikking doet hij onwillekeurig denken aan vaderlandse trommelheld Han Bennink, maar het gebruik dat hij van deze zaken maakt is bepaald anders. Roro ordent zijn spullen graag in ritualistisch ogende patronen en laat ze soms zachtjes zingen, terwijl hij zich laat leiden door wat het ogenblik en de omgeving hem suggereren – ook als die suggestie stilte is. Daarmee is dit waarschijnlijk een van de weinige, zo niet de enige performance op Gifgrond waarbij je de vogels buiten kunt horen zingen en je regelmatig flarden muziek van elders waarneemt. Apart. 

Nadat DJ Down The Rabbit Hole weer heeft gezorgd voor een mooi tussenspel waarin bevreemdende klankweefsels de sinistere kant van talloze aan de popcultuur ontleende beeldenreeksen belichten, tekent Le Singe Blanc voor de enerverende afsluiting van de avond. Aan energie heeft deze witte aap uit Frankrijk namelijk bepaald geen gebrek, zo blijkt meteen als de drie mannen die dit woeste rockbeest vormen de bassen en trommelstokjes ter hand nemen. Het ontbreken van ‘normale’ gitaristen in deze band is natuurlijk bijzonder te noemen: waarschijnlijk kunnen deze woeste kerels eenvoudig niet overweg met zo een poezelig instrument waarvan de snaren meteen springen bij een wat al te enthousiaste aanslag. Nee, onvermoeibaar op drums en bassen rammen terwijl je de meest bizarre stemgeluiden uit je keel perst, dat is pas leven! Vergis je echter niet, deze gasten weten verdomd goed waar ze mee bezig zijn en manoeuvreren zich moeiteloos door de meest bizarre en obscure liedstructuren om altijd weer glansrijk boven te komen. Een daverend slot van deze Gifgrond zomereditie.