Optredens in of bij cafés starten zoals bekend hoogst zelden exact op de formele aanvangstijd, maar in het land der sleazerock lijk je bijna blij te mogen zijn dat er überhaupt nog gespeeld wordt. Konden we vorig jaar L.A. Guns nog na vele uren wachten in Little Devil verwelkomen, ook vanavond verstrijken de kwartiertjes zonder enige noemenswaardige activiteit op het podium. Rond de klok van half elf – twee uur later dan aangekondigd – achten de Australiërs van The Art de tijd dan toch rijp om het podium te beklimmen. Ondanks de zichtbare lamgeslagenheid van de zanger zet dit smerige combo een heel aardige set neer, waarin men aanvankelijk weliswaar ietsje te lijden heeft onder een ongedefinieerd geluid (de soundcheck geschiedt feitelijk goeddeels tijdens het concert), maar die gaandeweg steeds meer overtuigt. Dat heeft zeker ook te maken met de vrijgevochten uitstraling van dit gezelschap, die uitstekend harmonieert met de muziek en het vaak opvallend opgedofte publiek. Een toepasselijk begin van de avond.
Faster Pussycat glibbert nog net op tijd naar Extase
The Art staat garant voor stemmige start
Ware het niet voor het vertrouwd ogende volk dat voor de ingang stond, dan had je de afgelopen donderdag zomaar kunnen denken dat café Extase niet in bedrijf was wegens bouwwerkzaamheden. Een gang voorbij het met zeilen overdekte voorste deel leidde de bezoeker echter naar een prima functionerende achterzaal, die het toneel zou moeten vormen voor de ouderwetse sleazerockers van Faster Pussycat. Dat bleek nu een kwestie van veel geduld te zijn, maar uiteindelijk was het al het wachten zeker waard.
THE ART
FASTER PUSSYCAT
De standaard voor verdorvenheid wordt vervolgens nog een stuk opgeschroefd met het aantreden van frontman Taime Downe van Faster Pussycat, die er in de loop der jaren allerminst aantrekkelijker op is geworden. Zijn onontkoombare presentie voorziet nummers als 'Slip Of The Tongue' en 'Sex Drugs & Rock-n-Roll' echter alleen maar van extra ranzige glorie, terwijl de collectief meegezongen hitballade 'House Of Pain' sowieso onverwoestbaar is. Hoewel de band naast Downe geen oorspronkelijk lid meer telt, opereren de Amerikanen als een hechte, goed geoliede eenheid, waardoor het lange wachten – volgens de zanger toe te schrijven aan onvoorziene moeilijkheden bij de oversteek van Het Kanaal – tenslotte zonder meer beloond wordt. Om het familiegevoel compleet te maken komen de dame en heren van The Art (exclusief de vermoedelijk inmiddels ingestorte frontman) overigens ook nog eventjes de planken op voor een gezamenlijk nummer. Hoezeer deze muziek de generaties omspant, blijkt overigens niet alleen op, maar ook voor het podium, waar een dertienjarige jongeman vrolijk uit zijn dak gaat bij zijn eerste live concert ooit. Hij had het zonder meer slechter kunnen treffen.