Wanneer het olijke zevental tegen de klok van negenen het podium van de goedgevulde zaal betreedt, zet men ogenblikkelijk de toon met een springerig stuk waarin ampel ruimte is voor energieke solo’s van rietblazer Edward Capel en gitarist/attributenman Jacq Palinckx. “Dat was ‘Tijd Voor Een Appelflap’”, zo meldt de laatste na afloop met een uitgestreken gezicht. Het is kenmerkend voor de droge humor van dit gezelschap, dat ook niet terugschrikt voor titels als ‘Herenleed In Simpelveld’ en ‘Vlek In Je Broek’, stukken die overigens opgewekt hand in hand lopen met composities die luisteren naar hoogdravende namen zoals ‘Nocturne No. 2’ en ‘Opus 50’ (logischerwijs voorafgegaan door het summiere ‘Opus 49’). Zo worden zogenaamd hoog en laag komisch met elkaar vermengd, niet alleen in de woorden die men de nummers opplakt, maar ook in de muziek, waarin virtuoze improvisaties gekoppeld worden aan absurde, nauwelijks te categoriseren uitspattingen en drijvende, vaak aan rock refererende thema’s en ritmes. Zelfs een eigenzinnige bewerking van de hit ‘Back To Black’ van Amy Winehouse passeert de revue.
VLEK veelzijdig en enthousiast bij cd-presentatie in Paradox
Brabants septet verzorgt geslaagde lancering van debuutschijf
Ze waren inmiddels al heel wat malen eerder te bewonderen in muziekpodium Paradox, aanvankelijk in wisselende samenstelling, maar na verloop van tijd met zeven man in steeds soepeler geolied werkverband. Eigenlijk moest daar vroeg of laat wel een album uitrollen, en afgelopen woensdag presenteerde rockend improvisatiecombo VLEK dan ook het langverbeide debuut ‘Speck’.
Het levert alles tezamen een tegelijkertijd avontuurlijk en toegankelijk mengsel van stijlen op, dat zich net als een vlek moeilijk in nette kaders laat vangen, maar wel heel karakteristiek is. Die vlekvondst blijkt men trouwens dermate treffend te vinden dat men er ook maar meteen de titel van de nieuwe cd van heeft gemaakt, zij het dan op z’n Engels (waarbij je nog een verwijzing naar de kookkunst cadeau schijnt te krijgen). Een presentexemplaar van dit debuut wordt door de groep overhandigd aan de voor de gelegenheid op een luxe fauteuil getroonde muziekvriend en stafmedewerker van Paradox Ton Vermunt, die ondanks zijn ernstige ziekte zowaar nog in staat is het optreden bij te wonen. Vervolgens vangt de tweede set aan met het stemmige ‘Homeless’, het startsein voor een laatste, even vrolijke als bizarre achtbaanrit door diverse stukken uit eigen koker, aangevuld met een enerverende interpretatie van ‘Song Sung Long’, de pakkende toegift ontleend aan jazzcomponiste Carla Bley. Een bevredigend einde van een gevarieerde avond, die veel goeds belooft voor het nieuwe jaar.