MAYK heeft de ondankbare taak om het programma in de Dommelsch Zaal te openen. Lange tijd is uw recensent zelfs de enige aanwezige. Dat verandert gelukkig richting het einde van de set, maar het aanwezige volk blijft op twee handen te tellen. Jammer, want MAYK verdient beter. Zijn lounge-esque housebeats worden met wavy geluidseffecten aangevuld en alles loopt naadloos in elkaar over zonder eentonig te worden. Wel worden de overgangen na een tijdje wat voorspelbaar, maar MAYK heeft zonder meer bewezen een eventuele volgende keer later op de avond thuis te horen. (FV)
Silky Bastard. Een naam die de wenkbrauwen vast doet fronzen, maar vergis je niet: tienduizenden vrienden op sociale media, ruim 4500 volgers op Twitter: zijn zoektocht naar techhouse-platen bracht hem een fanatiek nichepubliek. Zelf spreekt hij niet over één muziekgenre, en dat laat de jonge dj (19!) horen als hij in de Kleine Zaal de avond mag aftrappen; house, techno, techhouse, minimal, het komt allemaal voorbij in het kleine uurtje dat hij mag draaien. Niet enorm veel respons van zijn publiek, maar dat verandert als zijn prijswinnende remix Let’s Go (Calvin Harris ft. Ne-Yo) uit de speakers knalt. (SQ)
Als tweede act van de avond heeft Moonlight Matters (a.k.a. Sebastiaan Vandevoorde), uit het Belgische Gent, het niet makkelijk. De vloer van de Dommelsch Zaal is vrijwel leeg en wordt slechts mondjesmaat gevuld en ook op de trappen is het niet bepaald een drukte van jewelste. Er zijn nu eenmaal aangename en minder aangename tijdslots. Vandevoorde moet het vanavond met die laatste categorie doen en lijkt daar aanvankelijk weinig affiniteit mee te hebben. De eerste tien minuten zijn ontzettend rommelig, waar fracties van nummers abrupt worden afgebroken en we plots een andere track ingestart horen worden. Echter hoe drukker het wordt, hoe vlotter en herkenbaarder de set wordt, met remixen van onder andere Ben Howard (‘The Fear’) en Two Door Cinema Club (‘Sleep Alone’). Vooral eerstgenoemde is zo vroeg op de avond best een gewaagde keuze, maar mede dankzij de bovengemiddelde kwaliteit van de remixtechnieken waarover de Belg beschikt, eindigt de anderhalf uur durende set veel beter dan ‘ie begonnen was. (JL)
De jaren ’70 hadden de disco, de jaren ’80 hadden de electro en de jaren ’90 hadden de house. Anno 2013 gooit Vik Rademakers in Stage01 ruim veertig jaar aan dansmuziek op een hoop en dat leidt tot een erg lekkere mix, die ook op de goedkeuring van de aanwezigen kan rekenen. Het zijn veelal beproefde methodes die Rademakers hanteert, maar het werkt. Housebeats? Check. Syncopische bassen? Check. Oscillerende synths? Check. Klaar? Voetjes van de vloer en gaan, dan maar! (FV)
Een dj die al wat langer meedraait, is Thomas van Tienoven, bekend onder het pseudoniem Thomas Welt. Iemand die een voorliefde heeft voor het mixen van deephouse met Afrikaanse vocalen en Aziatische junglegeluiden. De Kleine Zaal krijgt rond tienen een exotisch tintje, wat niet iedereen kan waarderen. Op steenworpafstand wordt er dan wel met de heupen geschud en met de armen gezwaaid, maar achterin is het nog vrij leeg of hangen veel mensen aan de bar een biertje te drinken. Alleen voor echte avonturiers blijkt Thomas Welt interessant. (SQ)
Waar Moonlight Matters zijn naamsbekendheid vooral genereerde met het remixen van tracks van anderen, moet Aeroplane het vooral hebben van het betere DJ-werk; het is dan ook niet voor niets dat hij een van de geliktere sets van de avond neer zet. Echter krijgen we hier geen feest der herkenning, zoals even daarvoor in die zelfde Dommelsch Zaal, maar zijn het louter beats die we voorgeschoteld krijgen. Smooth elektronica met flink wat knipogen naar enkele house-varianten en disco, waarmee de Belg de inmiddels redelijk volgelopen zaal uitstekend in beweging weet te krijgen. Ondanks de foutloze set, is anderhalf uur misschien toch net een tikkeltje te lang om te blijven boeien. Daar helpen ook de piekfijne visuals Aeroplane niet bij. (JL)
De set van Olene Kadar draagt als enige vanavond het predikaat ‘live’, maar het blijft volstrekt onduidelijk waarom. Meneer Kadar anticipeert namelijk totaal niet op zijn publiek, waarmee de meerwaarde van een live-set meteen wegvalt. Onze landgenoot is veel te lief voor de Kleine Zaal, die om de oren wil worden geslagen met dreunende bassen, dans afdwingende ritmiek en scherpe melodielijnen. In plaats daarvan krijgt men een set met een gebrek aan dynamiek, waardoor het allemaal wat lui aanvoelt. De zaal deint, dat wel, maar geen moment is er echt gedans te bespeuren. (FV)
Onder de gamers zal bij Dandy J misschien wel een belletje rinkelen. In Waku Waku 7, een populair vechtspel uit de jaren ’90, is hij een ervaren schattenjager die zijn vrienden onophoudelijk op wereldreis neemt. Dat blijkt ook één van de speerpunten te zijn voor de Dandy J op Kindergarten. De dansers krijgen een ontelbaar aantal stijlen voorgeschoteld. Een brede muzikale combo van techno, dirty house, electro en tropical bass, waarbij een herhalende groove en explosies centraal staan. Bij zo’n explosie ontploft het publiek ook, springt het op de bühne, klimt het op neergezette schommels en doet hier en daar aan stagediven. Stage01 is één groot feest. (SQ)
De Kleine Zaal is op Kindergarten niet de sterkste zaal, maar daar kan Bart Skils zomaar verandering in brengen. Op papier is de Amsterdammer één van de grootste namen van vanavond, met optredens op alle grotere dance festivals van Nederland, zoals Lowlands, Awakenings, Pinkpop en Extrema. Skils draait vooral techno in de breedste zin van het woord, met een stevige groove die zich in de nummers blijft herhalen. Vanavond kenmerkend om zijn vloeiende manier van mixen en zijn verrassende set, eindigend met een typische diepe technostijl. Misschien niet zo dansbaar, maar genieten doet de overvolle zaal absoluut. (SQ)
Schella heeft het niet zo op rust. De bpm’s schieten omhoog, de bassen worden flink aan het werk gezet en de breaks worden heerlijk getimed, waardoor Stage01 nauwelijks aan stilstaan toekomt. Hoewel eerst de herkenbaarheid van ‘Big Bad Wolf’ (Duck Sauce) en ‘Where’s Your Head At?’ (Basement Jaxx) nodig is om de boel op gang te krijgen, vliegt daarna de electrohouse om de oren. De zweetwalmen zijn het bewijs: Schella weet hoe hij een zaal op de pijnbank krijgt en durft dan de duimschroeven nog eens lekker aan te draaien. (FV)
Het is even later aan Yuksek, de relatieve oude rot in het vak vanavond, om de grote zaal van 013 afgepeigerd aan de slotact van de avond over te leveren. Met een strakke, drukke set vol vernuftige aan elkaar gedraaide, poppy elektro, die bij vlagen doet denken aan het werk van Justice, vervult de Fransman die taak met verve. Niet voor niks werd Pierre-Alexandre Busson (zoals in zijn paspoort te lezen valt) in zijn beginjaren opgepikt door onder andere Citizen en Kitsuné. Met enkele fraaie remixen van bijvoorbeeld Blur’s ‘Girls and Boys’ maakt hij de negentig minuten op een bijzonder aangename manier vol. (JL)
De heren van Schoolplein kondigen zichzelf aan met de woorden “wij gaan een college elektrotechniek geven”. Dat blijkt allerminst om een saai hoorcollege te gaan, want het publiek wordt flink aan het werk gezet. Stage01 is gevuld met gretige studenten, die zich laven aan de melodische house met invloeden uit alle hoeken en gaatjes van de elektronische dansmuziek. Het is sowieso tekenend voor de programmering in de ‘Kinderopvang’ (zo heet Stage01 vanavond), dat niemand om zijn of haar ouders roept. Er is namelijk geen enkele reden om opgehaald te willen worden uit deze ballenbak. (FV)
Opnieuw aanwezig op Kindergarten is het indiedance duo Disko Matique. Door het Nederlandse journaille vaak gecomplimenteerd door hun Brabantse lef en hun liefde voor Franse housemuziek. De jonge knapen worden samen gezien als ‘de reïncarnatie van disco en funk’ met flinke aandacht voor elektronische indiedance. Vanavond brengen ze enkele nummers van hun debuut ‘Freshman EP’ ten gehore, plus een combinatie van knallende electro en seventies krakers (zoals van The Sex Pistols), die ogenschijnlijk bij iedere aanwezige in de smaak vallen. Disko Matique doet daarmee zijn naam eer aan. (SQ)
In de vroege jaren negentig door Joost van Bellen ontdekt en daarna uitgegroeid tot een grote naam in de underground-scene. Remy beschikt over een enorme ervaring als club-DJ en er is op voorhand dus geen enkele reden om aan te nemen dat de Kleine Zaal niet van zijn techno-set gaat genieten. Maar helaas. De aanwezigen hebben duidelijk moeite om echt los te komen op deze rauwe technobeats. Dat is ook hier te wijten aan een gebrek aan dynamiek. Hoewel Remy zijn breaks prima timet en daarmee af en toe een schokgolf door de zaal laat gaan, mist hij de power om het publiek daarna ook aan het dansen te houden. Daardoor voelt de set van Remy jammer genoeg als een twee uur durende vrijpartij, waarbij het maar niet lukt om klaar te komen. (FV)
Midden in de koude winternacht, landt ineens de Arabische lente in Tilburg. Reden: de rebellen van het Caïro Liberation Front bezetten Stage01. Dat gaat gepaard met veel geschreeuw, getoeter en vooral krakkemikkig ge-autotunede, Arabische dansmuziek. De moslimbroeders voor het podium laten zich vol enthousiasme meevoeren in exotische dansbewegingen en laten regelmatig hun steun aan de rebellenleiders blijken met luide strijdkreten als ‘Yalla Yalla’. De revolutie wordt gevierd en het feest is revolutionair. Zelden was Stage01 het decor van zoveel chaos: alles wat door de organisatie zo zorgvuldig was geplaatst om de ‘kinderopvang’ aan te kleden, vliegt de hele zaal door en ook de rebellen en hun leiders zijn overal en nergens tegelijk. Helaas blijkt na een tijdje dat de toestanden in het buurland, de Dommelsch Zaal, van dusdanige orde zijn dat de meeste aanwezigen hun aandacht daarheen verplaatsen, Stage Caïro in Tahrirplein-achtige conditie achterlatend. (FV)
Uiteindelijk is het aan slotact Mightyfools om de avond een waardig einde te geven. Dat hoef je deze mannen geen twee keer te zeggen. We zijn nog geen tien minuten onderweg of de 013 schudt al op zijn grondvesten, wanneer het tweetal vrolijk Justice erin gooit. Resultaat: een kleine tweeduizend man die eindelijk echt lijken te beseffen dat er gedanst mag worden. De knallers volgen elkaar in snel tempo op, met onder meer een met dubstep doordrenkte versie van Daft Punk en – hoe kan het ook anders – TNGHT, dat in een kort tijdbestek is uitgegroeid tot een zekerheidje, op welk feest dan ook. Mightyfools doet geen concessies, stapelt climax op climax en levert zo het slotstuk dat deze – wederom uitverkochte – tweede editie van Kindergarten verdient. (JL)