Het spits wordt deze vrijdagavond afgebeten door een Grieks trio dat zichzelf ‘Baby Guru’ noemt (je vraagt je toch wel eens af, hoe bands eigenlijk aan hun namen komen). Zij beginnen hun set al om half acht, en de vlak voor aanvang nogal uitgestorven Kleine Zaal doet ons vermoeden dat dit misschien wat aan de vroege kant is voor veel mensen. We gaan er zelfs even aan twijfelen of er op dit moment buiten Groningen wel genoeg indieliefhebbers aanwezig zijn om deze avond tot een succes te maken, maar wanneer we halverwege de set eens voorzichtig omkijken, zien we tot onze opluchting dat de zaal behoorlijk vol is gelopen. Ook valt op dat de bezoekers zich keurig in rijen hebben opgesteld, alsof ze hebben moeten aantreden voor een of ander appèl. Misschien is het strakke en nogal ‘vierkante’ spel van de drummer hier debet aan – het is in elk geval een komisch gezicht. De band heeft naast die drummer ook nog een bassist en een keyboardspeler in de gelederen, en wij weten niet waar u dan aan moet denken, maar voor ons is het dan wel duidelijk dat dit een soort new wave-Joy Division-achtig bandje zal zijn. Dit vooroordeel kunnen we gelukkig handhaven, al blijken de invloeden diverser, en horen we met onze idiosyncratische fantasie ook echo’s van een artiest als David Bowie. We zouden ook woorden als ‘minimalistisch’ en ‘uitgekleed’ kunnen laten vallen om de sound te beschrijven, maar u bent intelligent genoeg om er dat soort adjectieven zelf bij te denken. Niettemin weet men met deze minimale middelen toch verbazend veel variatie aan te brengen in de nummers, waardoor de band het volle half uur dat haar ter beschikking staat blijft boeien.

Ondertussen staan in de Kleine Zaal alweer enkele langharige Finnen klaar om ons met hun muzikale verrichtingen te imponeren. Waar ze in ons geval met vlag en wimpel in slaagden. Wij nemen aan, dat we op ieders volmondige instemming kunnen rekenen, wanneer we beweren dat de Finnen, van alle volkeren die binnen (en ook buiten) Europa rondkruipen en hun volkerige ding doen, wel tot de aller-, allercoolste mensentypen behoren. Een volk dat metal (al is het dan vrij poppy aangelegde metal) tot haar meest favoriete muziekgenres rekent, en dat bovendien, in plaats van het afgezaagde voetbal, dat zinloze en nogal sneu ogende geren achter een bal waar bijna alle volkeren ter wereld tot hun eeuwigdurende schande voor gevallen zijn, het stoer-mannelijke speerwerpen als nationale sport heeft, dat moet natuurlijk wel een origineel denkend stammetje zijn. Daarbij zijn de Finnen (net als bijvoorbeeld de Jappen) een op het eerste oog nogal introvert volkje, dat bij nadere beschouwing het cliché waarmaakt dat stille mensen vaak diepe gronden hebben. Het mag dan ook geen verbazing wekken dat het strak naar het podium starende viertal dat zich Siinai noemt moeiteloos een meditatieve vibe weet te creëren waar menig bekender ‘psychedelisch rock’-bandje een punt aan kan zuigen. Men associeert hun klanken vaak met kraut rock, misschien vanwege dit meditatieve karakter, maar zelf zouden we het toch eerder gewoon stoner noemen. Echter, welk labeltje je er ook op wenst te plakken, feit blijft dat Siinai je weet mee te nemen op een imposante trip naar de dieper gelegen domeinen van het bewustzijn waar je pas uit ontwaakt nadat de laatste klank verklonken is. Beste band van de avond, naar onze immer bescheiden mening.

Het rustpuntje van de avond wordt verzorgd door het door-en-door Engelse Temples. De frontman van deze hippe hippie vrienden, die allen het haar over hun oren hebben hangen, doet met zijn (nep?)bonten kraag en om de nek hangende talisman aan als een soort sixties-variant van Oscar Wilde. Hun muziek hoort thuis in het straatje van de op de op de jaren zestig geënte psychedelica, die het in dit tijdsgewricht zo goed doet. We kunnen begrijpen wat mensen aan deze band waarderen, maar voor ons persoonlijk zijn de lieflijke melodielijntjes en zoete vocalen van deze makkers niet makkelijk in overeenstemming te brengen met het bij de eerdere bands opgebouwde adrenalineniveau. Dat is behoorlijk zonde, want men heeft overduidelijk kwaliteiten – om ons heen zien we echter wel meer mensen die de gelegenheid aangrijpen om even bij te kletsen met vrienden en vage bekenden. Toch een leuke band voor de meer vrouwelijk en zachtaardig ingestelde bezoekers.