#INCU13: Smerig, soft, Sean Nicholas Savage

Gelikte soul-R&B galmt als foute openingszin door Extase

Freek Verhulst ,

De Extase loopt langzaam vol voor Sean Nicholas Savage als de klok half tien slaat. Even geen metal of hardrock in de kroeg aan de Heuvelring, zoals normaal, maar softpop, soulvolle R&B en af en toe zelfs poëzie.

HET CONCERT
Sean Nicholas Savage, Extase, woensdag 18 september.

DE ACT
Mooi pak, haartjes strak, gouden ketting die net over de drie boven de blouse uitstekende borsthaartjes heenhangt. En dan dat dunne snorretje, dat de bovenlip van net dat beetje bekleding voorziet. Sean Nicholas Savage loopt erbij als het stereotype 'vies mannetje' uit zo'n beetje elke Amerikaanse film uit de jaren '80, maar vergis je niet: de Canadese singer/songwriter heeft wel degelijk gevoel in zijn donder en blijkt bovendien een bescheiden type. Voor hem geen grote hashtags in zijn videoclips of vrouwen aan hondenriempjes à la Robin Thicke, nee, Sean houdt het bij albumtitels als 'Mutual Feelings Of Respect And Admiration' en draagt tussen de bedrijven door zelfgeschreven gedichtjes voor. Savage wordt begeleid door een vierkoppige band die klinkt als Simply Red, maar dan nóg iets softer. Hijzelf zingt zoetgevooisde melodieën over herzschmertz en zet deze hier en daar nog eens extra kracht bij met een jammerend falset.

HET NUMMER
'Business Is Business', gezongen door toetsenist Dylan III. Even gaat het niet meer over liefjes, maar over materialisme. "Since I've got my 7-series, I'm the richest man in the street". Daryl heeft meer dan Sean een randje aan zijn stem, wat welkom is na bijna drie kwartier glad, gelikt, soft en knuffelig.

HET MOMENT
De korte gesprekjes tussen Sean en zijn band of het publiek maken de totale uitstraling van de act sterker. Savage is een aimabele, bescheiden en rustige frontman, die hier en daar een geintje durft te maken en zo het publiek naar zijn hand zet.

HET PUBLIEK
Knuffelend met de geliefde, uiteraard, zachtjes met de heupen wiegend. Wat jammer dat Extase geen grote, rood gestoffeerde loungebanken heeft, of wellicht een knisperend haardvuurtje.

HET OORDEEL
Sean Nicholas Savage voelt aanvankelijk als een aanranding door een foute man met een hele foute openingszin. Zo veel falsetten, zoveel galm en chorus op de gitaar en de toetsen: het is allemaal zo gelikt dat het ongemakkelijk wordt. Wel knap dat het ondanks die overdaad aan gladgestreken gejammer toch heel erg gemeend overkomt.