HET CONCERT
Lambchop, Theaters Tilburg, maandag 16 september 2013.

DE ACT
"I've been doing this for a while, always with the same basic notion that I am sharing through songs - secretly, intimately - my ideas with my friends and loved ones", dat zei Kurt Wagner toen hij ‘Mr. M’ uitbracht in 2012. Het is een album dat zich perfect leent voor een theatertour, maar dat kan van meerdere Lambchop-albums gezegd worden, die vaak geprezen worden om de lyrische muzikaliteit. Lambchop is het braafste jongetje van de Incubate-klas van 2013, wellicht samen met I Am Oak, maar fijnproevers zullen genoeg grillen ontdekken in de muziek die wordt gebracht door iconische zanger-gitarist Kurt Wagner en zijn vijfkoppige band waarvan de drummer heel het concert geen drumstok aanraakt (hij houdt het bij brushes).

HET NUMMER
Het levert geen woehoe op zoals voorafgaand aan een van de weinige uptempo nummers die worden gespeeld, maar wat wordt openingsnummer ‘If Not I’ll Just Die’ mooi uitgevoerd. En dat terwijl de strijkers gemist worden. Of beter gezegd: ontbreken. Doordat de orkestratie iets minder rijk is, komt de volledige nadruk te liggen op Wagner’s stem. Die is breekbaar en ontwapenend. De zaal is muisstil en hoort de lippen van de zanger iedere keer als hij aan een nieuwe zin begint van elkaar losgaan om zijn prachtige warme stem naar buiten te laten komen. Ook al is het theater van Tilburg behoorlijk in omvang, Lambchop klinkt als in de kleinste, intieme sessie.

HET MOMENT
Na de aanvang met heel wat ingetogen nummers op een rij, is daar opeens halverwege ‘Mr. Met’ de saxofoon-solo. Het voelt als een illuminatie: de drummer versnelt iets, het ritme wordt aangedikt, de bassist gaat helemaal op in zijn virtuoze spel en het klinkt zowaar iets meer uptempo. Maar dan is  het ook weer heel snel gedaan en wordt het tempo weer afgebouwd tot aan het niveau jazz.

OOK OPMERKELIJK
De dialoog over masturbatie. Of masturberen nou een zonde is of dat de pianist zichzelf tekort doet als hij zichzelf ervan weerhoudt. Zijn moeder schijnt gezegd te hebben dat het een van de kleine pleziertjes is die je jezelf moet gunnen. “Je moeder is een wijs mens”, besluit Wagner. En laat de ‘protestsong’ niet onbenoemd blijven. Een van de meest onbenullige ooit. Met een opgeknipt ‘fuck you’, uiteraard gericht aan de Amerikaanse overheid.

HET PUBLIEK
Als dat keurige theaterpubliek (Incubate of niet) wordt gevraagd om het refrein van de protestsong mee te zingen, weigert het om mee te doen. Alsof het niet beter weet. Dat soort dingen zeg je niet, maar bovenal: het publiek is volledig zen. Ingedoezeld op de lange instrumentale, voortkabbelende stukken van Lambchop. Het heeft geweldig gezwegen en is nu van plan om vol te blijven houden.

HET OORDEEL
Als Lambchop nog eens tien minuten langer doorgaat dan aangekondigd is het, toegegeven, een lange zit. De vele, lange instrumentale stukken worden lastiger van elkaar te onderscheiden, maar wie aandachtig blijf luisteren, blijft de pracht van het vernuft van deze band zien. Huiskamermuziek klinkt niet eervol genoeg, Lambchop maakt luistermuziek die de volledige aandacht verdient en die het vanavond gelukkig ook heel de tijd krijgt. In ieder geval tot aan de toegift.