#INCU13: NWE Vorst zweeft mesosfeer in met Eaux

Uitgesponnen soundscapes en galmende vocalen vormen basis aangenaam duistere synthpoptrip

Freek Verhulst ,

De synthpop leeft! Waar sommigen hoopten dat de jaren '80 nooit meer terug zouden komen, maakte de synthesizer bijna ongemerkt een grote comeback in muziekland. In het afgelopen jaar drong M83 door tot vijf reclames van A-merken, waren er succesoptredens van The Knife en CHVRCHES op Lowlands en in eigen land grepen acts uit andere genres als De Staat en De Jeugd Van Tegenwoordig gretig naar de keyboards. Op deze Incubate-vrijdag is het aan Eaux om de synthpophype waar we inmiddels van mogen spreken, te vertegenwoordigen.

HET CONCERT
Eaux, NWE Vorst, 20 september.

DE ACT
Als CHVRCHES de ideale schoondochter is, dan is Eaux haar in zichzelf gekeerde stiefzusje, dat zich na school opsluit op haar kamer om te bloggen over feminisme en naar Joy Division te luisteren. De duistere arrangementen zijn lang uitgesponnen, gekenmerkt door een opbouw met aanzwellende synths die door elkaar heen oscilleren, om versterkt door de galmende vocalen van frontvrouw Sian Ahern uiteindelijk bij een atmosferische climax te belanden. De akkoordwisselingen doen lichtjes denken aan het Radiohead van 'Kid A', maar bij het enkele nummer dat net wat hoopvoller dan de rest klinkt, horen we ook een vermoeden van de tijd dat Anthony Gonzalez (M83) nog weleens een vrouw de vocalen op zich liet nemen.

HET MOMENT
Een luide witte ruis, als een meteoor die brandend zijn waterloo vindt in de mesosfeer en uiteindelijk in miljarden kleine stukjes neerdwarrelt op aarde. En poef. Toen was het afgelopen. Langzaam, maar vertwijfeld komt men weer met beide benen op de grond na een bijna drie kwartier durende synthtrip. Is het nu al over? De band zwaait af, na gedurende de hele show bijna geen woord tegen het publiek te hebben gesproken. Die gesloten, haast afstandelijke houding zou je jammer kunnen noemen. Maar in het klinische zit misschien ook de kracht. De muziek staat op zich, gaat zijn eigen leven leiden. Wellicht is de band in dat opzicht wel net zoveel toeschouwer als het publiek.

HET PUBLIEK
Hè hè, eindelijk durven mensen eens in een niet bomvolle zaal gewoon voor het podium te gaan staan, in plaats van op veilige afstand. Op de voorste rijen is dan ook duidelijk sprake van liefhebbers van het genre en van de instrumentatie: op verschillende smartphones wordt snel die ene synth of dat ene paneeltje gegoogled. "Wat kost 'ie? Wat kan 'ie?" Bandjes kijken 2.0. Opmerkelijk.

OOK OPMERKELIJK
De band blijft continu gebaren naar de geluidsman dat het geluid op de monitoren niet goed is. Het een staat te hard, iets anders te zacht. Blijkbaar was de soundcheck niet afdoende om dat goed af te stellen.

HET OORDEEL
Een ragfijne combinatie van duistere soundscapes en galmende vocalen, die de luisteraar beetpakt en bij het einde pas abrupt loslaat. Jammer dat de zang wat te zacht staat - ook al hoeft die in dit soort muziek geen hoofdrol op te eisen - maar van Ahern's stem hadden we best meer willen horen.

DE FOTO