HET CONCERT
Maston, Extase, maandag 16 september

DE ACT
We zien de allereerste show op de Eurazische plaat van deze Californische formatie rond Frank Maston, die zijn afkomst niet verloochent: de 60s surfpop viert hoogtij, uiteraard vergezeld door de kenmerkende orgelgeluidjes. Maar soms is er ruimte voor een enkel synthesizertje en een dreunende reggae-basriff, en klinkt de band ineens zo'n twintig jaar later. De overbeet-snorcombinatie bij frontman Frank valt dan plots op zijn plek: verrek, hij lijkt op Freddie Mercury!

HET MOMENT
De momenten dat Frankie tegen zijn publiek wil vertellen over de tour, of het volgende nummer, zijn misschien wel het leukst. Dit vanwege de gigantische hoeveelheid galm(-alm-alm-alm-alm-alm) op zijn microfoon die zijn composities her en der zeker aanvult, maar blijkbaar niet even kan worden uitgeschakeld voor een verstaanbaar praatje met de aanwezigen.

HET PUBLIEK
In redelijke aantallen aanwezig, maar ook tamelijk schuw. Zelfs als Maston vraagt of men alsjeblieft dichterbij wil komen, houdt het publiek twee à drie meter afstand tot het podium. Het applaus zal ongetwijfeld gemeend zijn, maar klinkt ook niet bijzonder positief.

HET OORDEEL
Die neutrale reacties zijn niet verwonderlijk; Maston klinkt neutraal en presenteert zich ook neutraal. Dat wil zeggen: het wordt na verloop van tijd een tikkeltje saai. De orgelmelodietjes zijn leuk, maar al veertig jaar niet spannend meer. Er is echter ook goed nieuws: die momenten waarop de synth-effecten de hoofdrol opeisen en de bas wat meer van zich mag laten horen, zijn de spaarzame hoogtepunten waarop te horen is dat Maston meer te bieden heeft dan wat het nu tentoonspreidt.