“Toch bijzonder dat ik nu kan zeggen dat ik op hetzelfde podium heb gestaan als Marilyn Manson,” meldt de artieste vrolijk bij aanvang van haar optreden. Inderdaad, een performance als deze is bepaald geen alledaags gezicht in een popcontext. De gedachte erachter is ongetwijfeld mede om een ander, jonger publiek aan te spreken, maar als je vanavond om je heen kijkt, merk je al gauw dat een groot deel van de 'conventionele' bezoekers gewoon meeverhuisd is – hoewel je sporadisch ook jeugdiger gelaten aantreft. Laat de beoogde nieuwe doelgroep nog veelal verstek gaan, het drietal nummers van Ludovico Einaudi waarmee Lavinia het spits afbijt, onderschrijven haar stelling dat die componist een soort van singer-songwriter zonder teksten is. Dergelijke intieme 'Lieder ohne Worte' zouden dus ook fans van bijvoorbeeld The Tallest Man On Earth moeten kunnen bekoren, terwijl het aansluitende vijfdelige 'Metamorphosis' van Philip Glass in harpbewerking voer is voor liefhebbers van filmmuziek (er verschijnen trouwens ook fraaie lichtende beelden bij).

Verwijlen we voor de pauze voornamelijk in de etherische sfeer van sterren en engelen die zo natuurlijk bij instrument en jaargetijde past, nadien laat Lavinia horen dat de harp ook ingezet kan worden ter begeleiding van rauwe straatbekentenissen middels een stuk van Jacob ter Veldhuis. Deze compositie heeft blijkbaar een storm van kritiek opgewekt in de harpwereld, hetgeen schrijver dezes eigenlijk hogelijk verbaast, aangezien de tapetechniek die Ter Veldhuis hierin gebruikt al sinds jaar en dag succesvol door hedendaags muziekicoon Steve Reich wordt toegepast. Misschien heeft het wel wat te maken met het niet censureren van scheldwoorden in de partituur, iets waar sommige puriteinen nog steeds hysterische toevallen van schijnen te krijgen. Hoe dat ook zij, de combinatie van harpklanken en gesproken fragmenten werkt uitstekend: de bewogen muziek onthult de kwetsbaarheid en humaniteit die onder de vaak ruwe woorden schuilgaat. Een indringend collage, dat temidden van Glass en Einaudi prima overeind blijft. Tenslotte komt er nog een tweede verrassing in de vorm van een kleine toegift, een eigen werkje gebaseerd op een Zuid-Koreaans volkslied, dat de gevoelens verklankt die de van het front terugkerende soldaat overvallen bij het zien van een berg in de buurt van thuisstad Seoul. De prachtige en fijnzinnige instrumentale interpretatie die Lavinia hier omheen gebouwd heeft, brengt de gedachte naar boven dat dit helemaal geen verkeerd begin zou zijn van een heel mooi nieuw project. We wachten in spanning af, maar concluderen in ieder geval voor nu dat de harpiste deze avond menig hart heeft weten te veroveren.