Achter het omineus klinkende ´Bismuth´ verschuilt zich een rustig uit de ogen turende vaderlander, die luistert naar de eerder geruststellende naam Yuri Landman. Yuri onderscheidt zich onder meer doordat hij zijn eigen instrumenten maakt, op welk vlak hij uitermate actief blijkt te zijn - de hele ruimte voor de bar van het voorlopig nog kleinste zaaltje in 013 staat vol volledig zelfstandig in elkaar geknutselde spulletjes, van allerlei als percussie te gebruiken staven en trommels, tot omgebouwde gitaren, niet nader te specificeren snaarinstrumenten en voorwerpen die geluid maken wanneer je eraan trekt. Het mannetje zelf heeft met zijn alle kanten uit stekende haar wel iets van een jongere variant van een Einstürzende Neubauten-bandlid en wordt tot onze verrassing voor deze gelegenheid vergezeld door een seksegenoot waarover in de aankondiging in het geheel niet gerept werd. Gedurende het optreden blijken al die producten van huisnijverheid inderdaad in muzikaal opzicht uitermate bruikbaar, hoewel Yuri ons laat zien dat hij een en ander uiteindelijk helemaal niet nodig heeft – hij hoeft maar met een drumstokje in de lucht te slaan om een behoorlijk kabaal te produceren.

De explosieve afsluiter niet te na gesproken, komt het memorabele van deze avond vooral op conto van Zs, een driemanschap dat resideert in ´the Big Apple´. Het is altijd jammer, je bij een reeds heersende of gangbare overtuiging te moeten aansluiten, maar we kunnen er toch niet omheen: New York is ´the place to be' wanneer u een liefhebber bent van werkelijk avant gardistische, alle grenzen overschrijdende muziek. Of het de compromisloze ´take no prisoners´-houding is, de openheid voor alle nieuwe dingen, de verfrissend directe manier van communiceren en in het leven staan, of simpelweg het feit dat creatieve mensen van heinde en verre naar deze stad afreizen, laten we graag in het midden, maar dit optreden sterkt ons in onze mening dat de islamitische terroristen in 2001 groot gelijk hadden toen ze aanvoelden dat een aanslag op New York als een aanslag op het hart van de wereld zou worden ervaren.
Dit specifieke gezelschap staat onder de bezielende leiding van tenortoeteraar Sam Hillmer, die met zijn oosters aandoende en van glitters voorziene paarse hoofddeksel het midden houdt tussen een soefi-mysticus en een erg bebaarde huishoudster, en heeft verder nog gitarist Ben Greenberg en ex-Liturgy-drummer Ian Antonio in de gelederen. Wanneer muziek echt goed is, heeft men altijd de indruk dat men de zaak met woorden profaniseert, maar laten we het, om de lezer althans een indruk te geven, houden op een combinatie van tegelijkertijd tribaal en hogelijk abstract aandoende muzikale passages met rechtstreeks free-jazz-freak-out-workouts. Spiritueel kan men dit driekoppig beest waarschijnlijk het beste duiden als een kruisbestuiving van verlicht wolkenkrabberboeddhisme met het soort van primitivistische intuïties die elk gevoelig mens in een metropoolomgeving (en ook wel daarbuiten) schijnen te overvallen. De waarlijk maniakale blik van Ian, die daarmee zijn black metal-roots verraadt, contrasteert en complementeert daarbij mooi de mozeskriebel-uistraling van de bij tijd en wijle toch ook behoorlijk fel blazende Sam. Far out, man, far out.