Capcap...cap
De zaal is half gevuld als de synthesizer, gitaar en drums rustig van start gaan. Als de subtiele stem van zangeres Lydia Roos klinkt, valt het eerste nummer op zijn plek. Hoewel de band nog verlegen oogt en er niet veel interactie is met het publiek, brengen ze een aantal goed klinkende nummers ten gehore. Er is een goede afwisseling van nummers met langzame opbouw en nummers die meteen sterker beginnen.

Vooral bij het nummer Wasteland wordt de bas 'heftiger' en doet het denken aan de etherische indiemuziek van de Belgische band SX. De gehele EP Resonance wordt gespeeld, en naar vermoeden hebben ze ook een aantal nummers van hun aankomende EP laten horen. Een prima optreden van een nieuwe band, die nog moet werken aan het enthousiasme op het podium.

MMOTHS
Als de zaal steeds voller begint te lopen wordt het rumoer onderbroken door een doordringend geluid. De door Jack Colleran meegenomen bassist strijkt met een strijkstok over zijn basgitaar: MMOTHS gaat van start. Het optreden start met een rustige, spannende opbouw, die een aantal nummers voortduurt. De sterkere beats beginnen wanneer de 19-jarige Colleran wordt verlaten door de drummer en bassist, en hij in zijn eentje het nummer THNX speelt. Ook de daaropvolgende twee nummers krijgen een steeds interessantere melodielijn, waarbij Colleran weer ondersteund wordt door de bandleden.

Het is begrijpelijk waarom MMOTHS in het voorprogramma van Glitchhop-act Aphex Twin heeft gestaan: zijn muziek steekt goed in elkaar en zijn sound voegt iets toe aan dit experimentele genre. Toch mist er iets. Als enige act van de avond gebruikt MMOTHS geen visuals. Ook is er geen microfoon om eventueel toelichting te geven of het publiek te bedanken. Om van de muziek te genieten is dit niet nodig, maar een show geven ze niet weg.

Twintig minuten voor eindtijd verlaten de drie mannen het podium. De muziek gaat nog niet aan en de lichten blijven uit. Wat zou ertoch gaan gebeuren? Hoewel het gejoel van het publiek met een beetje hulp aangewakkerd moet worden, verschijnt Jack Colleran na een tijdje weer op het podium, waar hij het nummer Summer uitvoert. Zeker een waardige afsluiter van dit optreden. Heel het concert is uitgevoerd als een eenheid, met een rustig begin en een climax naar het einde toe. Ja, deze jonge Ier met zijn experimentele muziek moet in de gaten gehouden worden.

Lemontrip
Na het optreden van MMOTHS is het tijd om met de voetjes van de vloer te gaan. De volgende act betreedt onopvallend het podium. De Tilburgse Pepijn Gaalman maakt donkere, melancholische muziek onder de naam Lemontrip. Nog als laatstejaarsstudent aan de Fontys heeft hij al veel succes, met optredens in onder andere Trouw Amsterdam en de Melkweg. Hoewel hij als enige act van de avond in zijn eentje op het podium staat, beweegt hij zelf enthousiast mee op zijn muziek wat overspringt op het publiek. Ook als er meerdere malen iets misgaat met de techniek, tot frustratie van Gaalman zelf, blijft het publiek in goede stemming.

In zijn interview met VICE vertelt Lemontrip dat de ideale omstandigheden om naar zijn muziek te luisteren zijn als je thuis bent, omringt door mensen. Toch lijkt zijn dromerige muziek ook goed te werken in de concertzaal van de Hall of Fame. Zijn goed in elkaar gezette muziek slaat aan bij het publiek, die hun danspasjes uit de kast halen.

Na een flink uitgelopen programma wordt de avond afgesloten door Jøburg, die in een onderhand lege zaal dansbare muziek maken voor de overgebleven techno fanaten.