In dat opzicht viel het begin van het concert ons wat tegen: Prima composities, daar niet van, rustig uitgesponnen jazzliederen volgens het boekje, maar waar bleef de folkinvloed? Wanneer we zijn aangeland bij het derde of vierde nummer en uw recensent langzaam aan zijn eigen oortjes en muzikaal gevoel begint te wantrouwen (in het verleden is vaak gebleken dat daar ook voldoende aanleiding voor is), tovert haarboer (waarlijk vrienden, zo´n enorme baard kom je zelfs op Roadburn nauwelijks tegen) en enige Noor van de groep Trygve Seim ineens een prachtige melodie uit zijn saxofoon, schijnbaar afkomstig uit een afwijkende toonladder en met die typisch weemoedige sfeer, dicht bij het hart en de menselijke stem die daar vroeger lucht aan gaf, zoals we die tegenwoordig nog bijna alleen tegen komen bij zigeunermuziek. (Wat is er toch mis gegaan met ons?) Zo komen we dan nog wat pareltjes tegen, en wanneer we tegen het einde vergast worden op een mooi stukje kerkpianistiek van de hand van Samuli Mikkonen zijn we helemaal tevreden. Voor de anderen lijkt hetzelfde te gelden, want men is tijdens de uitvoeringen muisstil, maar tegelijkertijd zeer ijverig waar het het handgeklap tussen de nummers door betreft. Het eindsalvo is in dit opzicht zelfs zo overtuigend dat een toegift onmogelijk kan uitblijven. Waarna we zonder reserve kunnen reppen van een wederom zeer geslaagde ECM-bijeenkomst...