Zo’n ingrijpende face-lift geeft de tent zeker meer cachet, maar uiteindelijk gaat het toch om de muziek, en hoe die uit de verf komt, is nog even afwachten…
OLEG FATEEV & SIMONE SOU
Het spits wordt iets na half negen afgebeten door twee import-Tilburgers die elkaar hebben gevonden in de muziek: De Moldavische bayanspeler Oleg Fateev en (zijn vriendinnetje?) de Braziliaanse percussioniste Simone Sou. Simone is op percussiegebied van alle markten thuis en maakt handig gebruik van enkele belletjes die ze om haar onderbeen heeft bevestigd – verder beschikt ze over een heel arsenaal aan percussieinstrumenten, en begint op een Braziliaans aandoend eensnarig geval dat met een stokje bespeeld wordt. Olegs bayanspel is subtiel en kwetsbaar, en laat dat nu net een probleem zijn in deze setting, aangezien de mensen aan het bargedeelte dat niet in de concertzaal staat de gelegenheid te baat nemen om elkaar eens luidruchtig van hun zomeravonturen op de hoogte te brengen.
Dat mag allemaal en op zich is het cafédeel daar ook voor, maar hee, zou de concertzaal niet van het ‘recreatiedeel’ moeten kunnen worden afgesloten? Inderdaad valt ons oog op een schuifdeur die dit doel wel zal hebben, maar daar is helaas voor dit concert geen gebruik van gemaakt. En dat is jammer, want zeker wanneer men wat meer in de richting van de bar staat, zoals uw recensent, gaan veel van de nuances van dit optreden volledig verloren in het gedruis dat van achteren aanrolt (later horen we van de fotograaf dat het vooraan wel mee viel met de geluidsoverlast). Ook Oleg lijkt hierdoor wat van zijn stuk gebracht, terwijl Simone onverstoorbaar doorgaat met het beroeren van haar vellen en bellen, waarvan we dus helaas de fijnheden niet hebben meegekregen. En dat is best jammer, want uit wat we er wel van meekrijgen kunnen we afleiden dat dit duo best iets bijzonders aan het neerzetten is. Oleg en Simone hadden beter verdiend…
OGU TRIO
Na de pauze neemt eigenaar en initiator van de verbouwing Paul Guldemond het woord en kondigt hij tot opluchting van de concertbezoekers aan dat voor het volgende optreden de concertruimte van het cafédeel zal worden afgesloten. Dit betekent overigens wel, dat men gedurende het concert geen drankjes meer kan bekomen bij het podium – men moet ofwel droog staan, of even omlopen naar het café.
Wanneer dit drietal, bestaande uit de bekende Tilburgse pianist Jeroen van Vliet en de eveneens behoorlijk bekende stadsgenoot en gitarist Bram Stadhouders, aangevuld met slagwerker Etienne Nillesen , begint te spelen, blijkt dit een zeer wijs besluit, want de aanvang van hun set is fluisterzacht. Van tevoren geeft Jeroen van Vliet overigens te kennen dat dit concert volledig onvoorbereid is – men vertrouwt kortom geheel op de Ogu, “een ‘energie’ of ‘kracht’ uit Afrikaanse natuurgodsdiensten die de mensheid vooruit helpt”, aldus de aankondiging van dit concert. Zo abstract en ongedefinieerd als dit klinkt, zo abstract en ongedefinieerd is ook dit optreden, maar dat is geen verwijt – men schakelt moeiteloos van buiten- of bovenaardse klanken naar vervreemdende piano-interludes om uit te komen bij een welhaast tribaal ritme, zonder dat dit ergens geforceerd klinkt of de spanningsboog ontoelaatbaar verslapt. Niet voor iedereen, dit concert, en sommige aanwezigen geven er ook voortijdig de brui aan, maar als jij ook zo iemand bent die het Goddelijke, meer nog dan in de mens, zoekt in Dier, Plant en Wind, Metaal en Vuur, en bovenal in de Aantrekkingskracht tussen de kleinst geladen deeltjes, of ook wel tussen Sterren en Planeten, dan moet je dit trio zeker eens uitchecken. Meditatief en intens.
PAUL VAN KEMENADE QUINTET
Vernieuwing is natuurlijk allemaal leuk en aardig, en misschien soms ook wel nodig, maar bepaalde vertrouwde waarden moet men daarbij echter niet uit het oog verliezen. Gelukkig mag Paradoxveteraan Paul van Kemenade deze openingsavond afsluiten, daarmee de continuïteit tussen oud en nieuw garanderend. Wel was het even schrikken om te moeten lezen dat dit zijn laatste optreden zou worden met het quintet (dat bericht is ook overgenomen in de 3voor12-tips), maar daarvan is niets waar, zo stelt Paul ons gerust (hoe komt zo’n gerucht toch de wereld in?). Zijn optreden bewijst wederom dat dit ook erg jammer zou zijn geweest, en dus kunnen we allemaal tevreden naar huis, in de geruststellende wetenschap dat, met alle verandering, de basis van de Paradox toch goed en vooruitstrevend ‘musicianship’ is, en ook altijd wel zal blijven.
Ingrijpend verbouwde Paradox start nieuw seizoen met uitverkochte avond
Rumoerig avondje kent gelukkig ook ogenblikken van stilte
Net als voorgaande jaren was Paradox de afgelopen maanden gesloten in verband met de zomer, maar dit keer hebben de betaalde krachten en de vrijwilligers waarschijnlijk weinig rust gekend, want de hele zomer door is druk getimmerd en verbouwd om met name het interieur een nieuw aanzien te geven. Meteen al bij binnenkomst kunnen we constateren dat al die inspanningen zeker hun vruchten hebben afgeworpen – recht voor ons ligt nu het cafégedeelte met een mooie lange bar, waarin zelfs in een rookruimte is voorzien (fijn voor de wintermaanden). Die bar loopt door tot in de concertzaal, waar vooral opvalt dat enkele van de pilaren er niet meer staan, wat een verademing is – men ziet nu vanuit alle hoeken het podium, en dat was in het verleden wel anders.