Een compositieopdracht van North Sea Jazz was voor deze bassist en saxofonist de aanleiding een band te formeren, een kans die hij aangreep om een geheel eigen mix van in de jazz weinig gerecipieerde of ondergesneeuwde genres als psychobilly en jive te maken. “Psycho Jive”, noemt hij het zelf, en hij is blijkbaar zo blij met deze vondst dat hij de op deze zelf bedachte stijl gebaseerde nummers titels meegeeft als “Psycho Jive 1”, “Psycho Jive 2”, etc. Dat mag van weinig literaire verbeeldingskracht getuigen, maar in de jazz gaat het natuurlijk om de muzikale verbeeldingskracht, en die blijkt deze avond dik in orde. Zijn technisch hoogstaande jazzy interpretaties van meer populaire genres als psychobilly zijn op zijn minst origineel en bij tijd en wijle ook behoorlijk meeslepend. De conservatoriumachtergrond van de uitvoerenden is echter wel goed merkbaar, en dat heeft zowel zijn voor- als zijn nadelen. In technisch opzicht steekt het allemaal heel goed in elkaar en niets verbied je je bladmuziek voor je neus te hebben, maar ‘streetwise’, zoals psychobilly (en vast ook jive) van oorsprong bij uitstek is, kun je het niet echt meer noemen. Het is meer een welwillende en wat intellectuele doorwerking van onder meer een van oorsprong behoorlijk ranzig genre (de horror-meets-sci-fi-iconografie van de psycho’s ontbreekt overigens ook totaal – niks geen van lappen bloederig vlees aan elkaar hangende zombies te bekennen hier). Een interessant begin van de avond, dat een mooi sluitstuk kent wanneer de mannen van Elephant9 in het laatste nummer ook nog mogen meedoen.

Het Hammondorgel werd door het vorige gezelschap ook al benut, maar speelt in dit trio, dat voor het overige slechts uit een bassist en een drummer bestaat, vanzelf een wat centralere rol. Aan het seventies-gevoel is daarmee niet te ontkomen (de mellow kijkende bespeler met de lange, al wat dunne blonde haren draagt hier ook het nodige aan bij), maar drummer en bassist maken daar in de hardere passages zo veel herrie bij dat niemand zich geheel terug in de tijd kan wanen – de achtergrond van de slagwerker, die ook speelt in metaljazz-outfit ‘Shining’, is duidelijk hoorbaar. Men is energieker en vooral rauwer dan de voorgaande band, en misschien soms qua volume wat te veel van het goede voor sommige aanwezigen – voor ons echter een traktatie voor de immer piepende oren. Aan het einde van de set worden de mannen van PumpOrgan terug uitgenodigd op het podium om gezamenlijk de vers bedachte afsluiter ‘Children Of Freedom’ ten gehore te brengen. De harde pit van Elephant9 blijkt hier fantastisch aangevuld te worden door de schil muzikanten van PumpOrgan, en samen zorgen ze voor het hoogtepunt van de avond. Noors, Nederlands of van welke nationaliteit dan ook – onze liefde voor van elke hokjesgeest bevrijde muziek verbindt ons uiteindelijk allemaal.