Dit wat in zichzelf gekeerde trio maakt muziek op het snijvlak van jazz, impro en algehele raarheid. De verlaten echo die veel van hun klanken begeleidt wekt, in combinatie met de cowboyhoed van Sanne en het Klingon-achtige voorkomen van Shahzad, de indruk dat we hier naar een stel ´space cowboys´ zitten te kijken (nee, nee, geen referentie naar het bekende nummer), die ons van over de randen van de ons bekende wereld hun boodschap van ontheemding proberen over te brengen. Onno ziet er uit als een keurig manneke, zachtmoedig, bescheiden en eigenlijk wat te weinig assertief (zoals zoveel geboren Tilburgers), maar schijn bedriegt - eenmaal achter het drumstel gekropen, ontpopt hij zich tot een genadeloos drumbeest die er niet voor terugschrikt harde klappen uit te delen en flink wat kabaal te maken. Een heel sfeervol optreden, dat ons moeiteloos doet wegdromen naar de meer duistere maar ook intieme kanten van ons bestaan. Het feit dat er maar een handjevol bezoekers is komen opdagen, is misschien niet leuk voor concertzaal en uitvoerenden, maar bij zo´n optreden vinden wij het zelf juist sfeerbevorderend. Een prettig weemoedig begin van de avond.