Het begin van de set is sowieso heel rustig, en ondanks een kleine licht storende fout aan het begin weet men al snel de dromerige sfeer op te roepen die de bandnaam (en trouwens ook hun gelijknamige debuutplaat) suggereert. De opmerking vooraf van de fotograaf dat het jammer is dat we hier met een seated show te maken hebben wekt dan ook in eerste instantie wat bevreemding, maar al snel blijkt de zin van zijn woorden – deze mannen houden het niet bij meditatieve ambient-soundscapes, maar schrikken er niet voor terug elementen van fusion en postrock in hun geluid te verwerken, om uiteindelijk de langzaam opgebouwde spanning te ontladen in onversneden rockfreakouts. Op die momenten heeft Eivind wel wat weg van een witte Jimi Hendrix, maar zijn rustiger spel refereert dus ook aan latere muziekstromingen. Eigenlijk is het vreemd dat niet meer liefhebbers van postrock en ambientjazz hun weg naar Paradox hebben weten te vinden, want voor hen zou dit optreden zeker voor vele genotsmomenten garant hebben gestaan. Het wel aanwezige, overwegend wat oudere publiek gaat zeker ook uit haar dak, maar verlaat slechts mondjesmaat de vermaledijde stoeltjes. Het gejoel en gefluit voor de toegift laat er echter geen misverstand over bestaan dat men erg van het optreden genoten heeft, en de uiteindelijk speeltijd van een krappe anderhalf uur was waarschijnlijk voor geen van de bezoekers te lang. Dream Logic maakt haar naam waar: Het is een waarlijk transcendente ervaring voor ruimdenkende rock- en fusionliefhebbers.