In levenden lijve wekt deze magiër overigens helemaal geen dreigende indruk – het is eerder een vriendelijke oude man met lange grijze haren, type overjarige hippie. Zijn twee kompanen op drums en bas zijn een stuk jonger, wat de energie in de band zeker ten goede komt. Er zou dus eigenlijk een tweede drummer zijn, maar die moest helaas wegens een sterfgeval met spoed terug naar Noorwegen. Dat deze vanavond niet echt gemist wordt, zegt genoeg over de kwaliteiten van de overige muzikanten.
Eivind Aarset laat Paradox kennis maken met zijn droomlogica
Noorse gitaartovenaar blijft ook met trio prima overeind
Een foto van een gitarist met spierwitte haren en indringende blik, die bovendien een eigen combo heeft dat zich ‘Dream Logic’ noemt, is voor ons reden genoeg op een dinsdagavond naar Paradox af te reizen om te kijken of zijn gitaarspel net zo interessant is als zijn voorkomen. Hoewel hij een drummer moet missen, blijkt hij onze verwachtingen niet teleur te stellen en inderdaad een bij vlagen intense show neer te zetten.
Het begin van de set is sowieso heel rustig, en ondanks een kleine licht storende fout aan het begin weet men al snel de dromerige sfeer op te roepen die de bandnaam (en trouwens ook hun gelijknamige debuutplaat) suggereert. De opmerking vooraf van de fotograaf dat het jammer is dat we hier met een seated show te maken hebben wekt dan ook in eerste instantie wat bevreemding, maar al snel blijkt de zin van zijn woorden – deze mannen houden het niet bij meditatieve ambient-soundscapes, maar schrikken er niet voor terug elementen van fusion en postrock in hun geluid te verwerken, om uiteindelijk de langzaam opgebouwde spanning te ontladen in onversneden rockfreakouts. Op die momenten heeft Eivind wel wat weg van een witte Jimi Hendrix, maar zijn rustiger spel refereert dus ook aan latere muziekstromingen. Eigenlijk is het vreemd dat niet meer liefhebbers van postrock en ambientjazz hun weg naar Paradox hebben weten te vinden, want voor hen zou dit optreden zeker voor vele genotsmomenten garant hebben gestaan. Het wel aanwezige, overwegend wat oudere publiek gaat zeker ook uit haar dak, maar verlaat slechts mondjesmaat de vermaledijde stoeltjes. Het gejoel en gefluit voor de toegift laat er echter geen misverstand over bestaan dat men erg van het optreden genoten heeft, en de uiteindelijk speeltijd van een krappe anderhalf uur was waarschijnlijk voor geen van de bezoekers te lang. Dream Logic maakt haar naam waar: Het is een waarlijk transcendente ervaring voor ruimdenkende rock- en fusionliefhebbers.